22-10 Sagres - Easy peasy
Rond half tien staan we op. De zeilboot achter ons, die we nog vanuit Cascais kennen, is al bezig met vertrekken. Ze lagen hier al toen we gisteravond aankwamen, en het lijkt erop dat ze nu, relatief vroeg, hun reis vervolgen. Wij nemen het echter rustig aan. Tegen twaalf uur lichten we het anker. De huidige plek is meer een schuilplaats dan een geschikte locatie om te blijven liggen. Ons doel is om verder te zeilen naar Lagos of Portimão, aangezien de weerinformatie aangeeft dat vandaag de laatste dag is met gunstige wind volgens de voorspellingen.
Bij ons vertrek is er een aangename wind aanwezig. Aangezien de vaarafstand slechts twaalf tot dertien mijl is, hijsen we alleen de genua. We nemen de tijd en hebben het plan om te genieten van de kust van de Portugese Algarve. Wanneer we enkele mijlen verder zijn, valt de wind volledig weg, en we moeten onze motor weer inschakelen. We sturen dichter langs de kust, waar gelukkig een beetje wind oppikt, zij het met een bescheiden snelheid van twee knopen. Voor ons is dat prima, aangezien we ruim de tijd hebben. We genieten van de zon, de kalme zee en de schitterende kustlijn. Aan het einde van de middag laten we het anker vallen voor het strand van Lagos, terwijl de zeilboot achter ons zojuist vertrekt richting Portimão.
23-10 Lagos - Vakantie!
Genieten van schitterend weer en een boeiend boek. Moet ik nog meer zeggen? Later op de dag, omdat de wind naar het zuidoosten is gedraaid, besluiten we een meer beschutte ankerplaats op te zoeken bij Alvor. Het vergt wat zoekwerk om een geschikte plek te vinden, omdat we niet verder kunnen varen naar de ankerplaats stroomopwaarts op de rivier vanwege onze diepgang van twee meter. Uiteindelijk ontdekken we een geschikte plek vlakbij de ingang.
24-10 Alvor - Spannende ankerplek
"Ik haal toch maar even een paar meter ketting binnen, want het roer raakt zo nu en dan even de grond". Henk loopt naar voren en haalt twee meter ketting binnen. Dat moet genoeg zijn, want onder de kiel hebben we nog een meter water staan.
We hebben maar vijftien meter ketting uit, wat we eigenlijk te weinig vinden, maar er is gewoon geen ruimte om meer ketting uit te geven. Aan bakboord hebben we de stenen muur van de rivieringang, voor ons ligt een Noor en achter ons ligt een zandbank. Iets meer naar stuurboord is te ondiep. We liggen geankerd op de millimeter.
We liggen in een prachtige omgeving en genieten met volle teugen.
25-10 Alvor - Verhuizen
"Hé, de Noorse boot is verdwenen!" "Zullen we ons anker een stuk naar voren verleggen?" stel ik voor. "Lijkt me een goed idee!" En zo lichten we het anker om vijftig meter verderop opnieuw te laten vallen. Dat voelt een stuk beter, met meer uitgegooide ketting en geen zorgen meer over het ondiepe stuk achter ons.
Na de lunch maakt Henk de dinghy klaar, en varen we stroomopwaarts naar de ankerplaats en het dorp verderop aan de rivier. De afstand valt nog aardig tegen. We informeren bij de schipper van de Zeester naar de diepte op de ankerplaats. Het blijkt dat het diep genoeg is om ook Romlea daar te ankeren. Misschien doen we dat morgen.
We varen door naar het dorp en zijn verrast door de toeristische sfeer met veel "foute" Engelse toeristen. We doen wat boodschappen en keren terug naar onze dinghy. Op de steiger ontmoeten we een oudere Nederlandse man met zijn zoon, die reddingsmiddelen en verbanddozen naar hun houten sloep brengen. "Vandaag hebben we een inspectie", vertelt de man. "Dat gebeurt eens in de vijf jaar, en dan moeten al deze spullen aan boord zijn, anders moeten we onze boot inleveren." Het blijkt dat ze in het dorp wonen en daarom dit Portugese bootje bezitten. "Ja, wij zijn eigenlijk gewoon landrotten," vertelt zijn zoon. Natuurlijk krijgen we de vraag waar onze boot ligt en ontvangen we complimenten voor onze dinghy met elektrische motor.
Als we weer in de kuip van Romlea zitten, zijn we er nog niet uit. Moeten we morgen wel of niet verhuizen naar de ankerplaats bij het dorp?
26-10 Alvor - Zo vast als een huis
"Mind ou! There are shallows over there!", roept Henk naar een Engelse zeilboot die de haven binnen zeilt. We maken een wandeling langs de oever van de riviermonding. Helaas is de waarschuwing van Henk net iets te laat. Het jacht loopt vast op de zandbank achter Romlea. We kijken even toe en zien dat het jacht het zeil intrekt, maar nog steeds niet van de zandbank kan komen. Op zich geen ramp, want het is laagwater. Ze zullen vanzelf loskomen wanneer het weer vloed wordt. Wij genieten van een prachtige wandeling langs de zandbanken en de oesterbedden in de rivier. Voordat we terug roeien naar Romlea, gaan we eerst even langs het Engelse jacht. Ze zitten nog steeds vast. Henk geeft hen het advies om de motor in zijn achteruit te zetten, zodat ze, zodra het schip loskomt, meteen achteruit van de bank kunnen varen. Meer dan een uur later liggen ze nog steeds vast, en we zien dat het niet lukt om los te komen. Twee waterscooters zijn inmiddels aangekomen en lijken te willen helpen. Henk kan het niet langer aanzien. "Ik begrijp niet waarom ze mijn advies niet hebben opgevolgd. Dit gaat niet goed! Ik ga erheen om ze te helpen!" En hij roeit met de dinghy naar hen toe. Even later zie ik hem druk instructies geven aan de Engelsen en de waterscooters! Een lijn wordt vanaf het jacht naar een van de waterscooters gegooid, die de opdracht krijgt om het jacht scheef te trekken, zodat de kiel loskomt van de bank. De Engelse schipper haalt het anker binnen, en haar man krijgt instructies over hoe hij moet wegvaren.
Wat later komt het jacht los en laat het anker vallen vlakbij ons. Dat duurt echter niet lang. Ze keren terug naar zee in de richting van Lagos. Blijkbaar hebben ze geen vertrouwen meer om alsnog te proberen naar de ankerplek iets verderop te gaan.
En wat betreft ons? Wij blijven vandaag lekker op onze plek liggen, want Romlea op een zandbank parkeren lijkt ons niet zo'n goed idee ;-)
27-10 Lagos - Dat maken we zelf wel uit!
"Put out your fenders!" roept de Zweed vanaf de boot aan de steiger waar we naast moeten aanmeren in de haven van Lagos. "Dat gaan we niet doen!" roept Henk terug. "Je moet je stootkussens uitdoen!" herhaalt de Zweed nogmaals. Henk antwoordt dat hij dat echt niet gaat doen. En opnieuw: "Zet je stootkussens uit! Er is genoeg ruimte!" En Henk blijft volhouden dat hij dat echt niet gaat doen. Zijn we dan eigenwijs? Ja, in dit geval wel. De Zweed heeft namelijk zelf zijn stootkussens al buiten hangen. Als wij dan de onze ook uithangen, ontstaan er problemen op het moment dat we langszij komen. De stootkussens duwen elkaar weg, wat resulteert in totale afwezigheid van bescherming tussen de boten. Henk legt hem tot drie keer toe uit waarom we de stootkussens niet uitdoen, maar het lijkt niet tot hem door te dringen. Nadat we de boot hebben afgemeerd, hang ik de stootkussens natuurlijk wel buiten. Tot mijn verbazing zie ik dat de achterste twee al uitgehangen zijn. "Heb jij die al opgehangen, Henk?". "Nee." "Hmm, dan heeft onze Zweedse buurman zelf actie ondernomen. Hij was ook bezig onze boot weg te houden via de zeereling." Ook dat laatste was helemaal niet nodig, omdat we op dat moment al vastlagen. Even later komt de buurman weer bovendeks voor een vriendelijk praatje. Geen woord meer over het voorval. Waarschijnlijk begrijpt hij nu eindelijk wat Henk bedoelde. Aan de overkant ligt nog een Zweeds jacht. Terwijl ik bezig was met de voorste landvasten, begroeten ze ons uiterst vriendelijk met een grote glimlach. We vermoeden dat we niet de eersten zijn die een kleine aanvaring met de Zweedse schipper hebben gehad.
28-10 Lagos - Mission impossible
Ook deze keer willen we onze dag in de haven zo efficiënt mogelijk benutten. Gisteren hebben we al een was gedaan en gedroogd. Vandaag doen we tussen ontbijt en koffie de boodschappen, draait daarna de wasmachine opnieuw en gaan we na de lunch op pad naar een bouwmarkt en de watersportwinkel. Henk heeft van de havenreceptioniste een kaart gekregen waarop ze heeft aangegeven waar de bouwmarkt zich bevindt. We besluiten op de fiets te gaan, aangezien het te ver is om te lopen. Ondanks het kaartje is het nog even zoeken. Met een vouwfiets heuvel op en heuvel af gaan bij 27 graden is niet bepaald aangenaam. Uiteindelijk vinden we de bouwmarkt, maar helaas hebben ze niet de benodigde materialen die Henk zoekt. Dan op weg naar de watersportwinkel. We fietsen terug naar de haven en vervolgens door naar de vissershaven. Na wat rondfietsen vinden we de winkel. Helaas, ze zijn gesloten. Het is zaterdag en ze zijn alleen open tot één uur. Het is inmiddels drie uur, dus opnieuw geen succes. Dan keren we maar terug naar de boot. We ruimen alles op, Henk rekent af en we varen terug naar Alvor. Zodra we weer comfortabel voor anker liggen, zijn de mislukte boodschappen al snel vergeten.
29-10 Alvor - Weekendgasten
Je merkt duidelijk dat het weekend is! De ene boot na de andere arriveert en gooit het anker uit. Weekendgasten stromen binnen. Daarnaast zijn er veel vissers aan de steiger en op het water. Verschillende vismethoden zijn hier te zien, en er zijn zelfs snorkelaars die aan speervissen doen. Wij nemen vandaag rustig de tijd om bij te komen van onze dagen in de haven. Henk is bezig met het monteren van filmpjes, en ik lig voor het eerst sinds ons vertrek ontspannen in bikini op een kussen in het gangboord met een goed boek. Wat een vervelende herfst! ;-)
30-10 Alvor - Zeilen omdat het kan
"Wat zullen we vandaag doen? Naar binnen gaan hier bij Alvor of naar Portimaõ?" Na even nadenken besluiten we om naar Portimaō te gaan. We wachten op wat wind zodat we kunnen zeilen in plaats van de motor te gebruiken. Als er geen wind komt, dan zullen we de vier mijl gewoon op de motor gaan. Gelukkig steekt de wind even later op en kunnen we zeilen. Net wanneer we het anker willen lichten, komt de Yana toevallig binnenzeilen. We maken kort een praatje, want zij willen voor anker gaan en wij vertrekken. We verwachten elkaar de komende dagen nog wel te zien, aangezien er voorlopig geen geschikt weer is om koers te zetten naar de Canarische Eilanden. Portimaō is niet bezeild, dus maken we een paar kruisrakken. Het is heerlijk zeilweer, en we vermaken ons uitstekend. Het is fijn om eens een korte afstand te zeilen in plaats van een lange. Twee uurtjes later laten we het anker vallen in de havenkom van Portimaō. De chandlery bezoeken we wel een andere keer.
31-10 Portimaō - Herrieschoppers
Vanmorgen lijkt het alsof iedereen hier geluid moet maken. Het zeiljacht naast ons heeft de generator aangezet, die pontificaal aan dek staat, dus we delen in het lawaai. Daarnaast ligt er nog een jacht met zo'n luidruchtige windmolen. Aan de overkant van de rivier vindt het restaurant het ook nodig om 's ochtends bij de koffie luide muziek te draaien. Als het niet om een specifieke reden zou zijn, zouden we hier liever niet zijn...
Na de koffie lichten we het anker om een stukje stroomopwaarts te varen richting de chandlery. We meren aan bij een vissteiger, niet ideaal, maar het moet maar voor deze keer. Terwijl Henk snel naar de winkel rent, houd ik de stootkussens op hun plek, aangezien voorbijvarende vissersschepen Romlea flink laten deinen. Gelukkig is Henk snel terug, en we keren terug naar de ankerplaats. De wind is flink toegenomen, waardoor aanleggen bij de jachthaven om diesel te tanken een uitdaging is die we liever uitstellen tot later, wanneer de wind weer is afgenomen. In de late namiddag is het zover en lichten we opnieuw het anker om naar de jachthaven te gaan. We mogen daar even blijven liggen na het tanken, want ze sluiten toch om vijf uur. Henk gaat op zijn fiets naar de bouwmarkt om isolatiemateriaal voor de koelkast te halen. We willen de koelkast verder isoleren, omdat dit een van de grote energieverbruikers is. Momenteel valt het nog mee, maar als we straks in de tropen zijn, zal het energieverbruik van de koelkast aanzienlijk stijgen. We proberen dit te voorkomen door de binnenkant van de koelkast verder te isoleren.
01-11 Alvor - Gezellig weerzien
"Ik denk dat er zo wel een kop thee voor jullie klaarstaat," hoor ik Henk zeggen als ik bezig ben met het smeren van broodjes voor de lunch. We zijn net teruggekeerd naar Alvor en liggen weer op onze vertrouwde plek.
De Yana ligt vlak naast ons, en de uitnodiging van Henk is natuurlijk voor Trijnie en Hennie. Even later roeien ze naar ons toe. Het is een gezellig weerzien sinds we elkaar voor het laatst in Leixoes zagen. Zij zijn uiteindelijk een dag na ons daarvandaan vertrokken en zijn in één ruk doorgevaren naar Cascais, terwijl wij in Aveiro waren. Uiteraard praten we bij over de afgelopen weken en bespreken we de plannen om weer te vertrekken vanuit de Algarve. Zoals het nu lijkt, is er aanstaande zaterdag een mooi weergat. Wij overwegen om naar Madeira te gaan. Waarom zouden we dat laten liggen als het binnen handbereik is? En we hebben de tijd, dus waarom niet!
02-11 Alvor - Het heen en weer
"Twee meter! Twee meter tien! Eén meter tachtig!" roep ik naar Henk, die op het voordek staat. We varen de rivier op richting het dorpje Alvor. Ondanks het hoogwater is het een spannend stukje varen vanwege de aanwezige zandbanken. Ik geef voortdurend de diepte door die we onder de kiel hebben. Henk, die uitkijkt op het voordek, geeft aan of ik naar bakboord of naar stuurboord moet sturen. Hoewel we tijdens het ankeren aan het begin van de monding goed hebben gelet op de vaarroutes van andere boten en de exacte locatie van de zandbanken, blijft het toch een uitdagend traject. We houden een snelheid van maximaal twee knopen aan, en ik houd de dieptemeter nauwlettend in de gaten. Gelukkig verloopt alles voorspoedig, en even later laten we het anker vallen op de aangewezen ankerplek vlak voor het dorp. We laten niet te veel ketting uit, want we liggen in een smal gedeelte met voldoende diepte.
Eerder vandaag zijn we na de koffie weer vertrokken. Helaas had de winkel in Portimaō niet alles wat Henk nodig had, dus zijn we opnieuw naar de chandlery in Lagos gevaren. We hebben de iets meer dan twee mijl, een relatief korte afstand, aan de wind zeilend afgelegd. Rond twaalf uur zijn we aangekomen bij de meldsteiger van de jachthaven in Lagos. Henk is snel naar de Sopromar gegaan, terwijl ik broodjes voor de lunch klaarmaakte. Zodra Henk terug was, zijn we meteen weer vertrokken. We zeilden met een bakstagwindje terug naar Alvor, waar we nog mooi op hoog water konden binnenvaren.
Na een kopje thee zijn we met onze dinghy naar de wal gegaan voor boodschappen. Helaas begon het te regenen toen we de supermarkt uitkwamen. Aj, dat is niet fijn! "Wat moeten we doen? Wachten of accepteren dat we doorweekt raken?" vroeg ik aan Henk. We besloten dat wachten geen optie was, want we zagen het einde van de regenbui nog lang niet. Dus werden we maar nat. Het grappige is dat, als je eenmaal hebt geaccepteerd dat je nat wordt, het allemaal een stuk minder erg lijkt! Het voelde een beetje als thuis in Nederland, vonden we. Net toen we weer aan boord waren, begon het echt hard te regenen. Het was lang geleden dat we regen hadden gehad.
03-11 Alvor - Drukke baasjes nemen tijdelijk afscheid
Het weergat dat we eerder identificeerden, blijft stabiel en we zijn van plan morgen naar Madeira te vertrekken. We hebben al contact gehad met onze Nederlandse vriend in Chili, en hij is het met ons eens. Gisteren deden we al onze boodschappen, en vandaag willen we eerst aan land gaan om al onze laptops en iPads bij te werken. Terwijl we genieten van een paar koppen koffie, voeren we de meest noodzakelijke updates uit. Helaas is het wifinetwerk van het restaurant niet bijzonder snel, maar we moeten het ermee doen. Rond één uur is het hoog water, en dan keren we terug naar Romlea. We varen terug naar de ankerplek aan het begin van de monding, wat deze keer veel eenvoudiger is omdat we gewoon onze gelogde route terugvolgen.
Nadat we net onze lunch hebben gehad, nodigt Hennie ons uit voor een kopje koffie. Natuurlijk accepteren we dat. We stappen weer in de dinghy, en Henk roeit in recordtempo de veertig meter achteruit.
Het gesprek gaat natuurlijk, naast andere onderwerpen, weer over onze plannen. "Wat gaan jullie doen?" is een veelgestelde vraag tussen zeilers. Gaan we wel of niet, wat zeggen de weerkaarten? We vertellen dat we morgen gaan. Hennie en Trijnie blijven nog even hier in afwachting van minder harde wind, terwijl wij juist blij zijn dat er twintig tot vijfentwintig knopen wind wordt voorspeld. Omdat we totaal verschillende schepen hebben, zij een trimaran en wij een monohull, komen we tot verschillende beslissingen. Na een uurtje nemen we afscheid. We gaan uit van tijdelijk, want we zullen elkaar vast en zeker ergens op de Canarische Eilanden weer tegenkomen.
04-11 Alvor - Gevallen man
"Goeie reis!", klinkt het vanaf de Yana als we ankerop zijn in Alvor. "Jullie ook later!", wensen we Trijnie en Hennie toe. Even later zeilen we vol zeil richting zee. Op naar Porto Santo Madeira. Het is nog rustig weer en we varen een aan de windse koers vooralsnog. We drinken koffie en genieten van het vertrek. Om een uur of twaalf krijgen we trek in lunch en gaat Henk naar binnen om lunch te maken. Ik ben de eerste dag altijd snel misselijk onderdeks, dus laat dat graag aan hem over. De golven zijn inmiddels wat hoger geworden omdat we uit de luwte van het vasteland komen en de wind is aangetrokken, dus hebben we zowel grootzeil als genua dubbel gereefd. We hebben de kajuitingang in deze omstandigheden altijd dicht om te voorkomen dat er zoute spray of eventueel zout water naar binnen kan komen. Als Henk al een tijdje binnen is hoor ik opeens een harde klap en schuif ik het luik een stuk open. "Was dat heet water?!", roep ik naar Henk vanuit de kuip. Henk ligt op de kajuitvloer, naast hem de waterkoker en hij is helemaal nat. Ik krijg geen antwoord, dus nog een keer: "Was dat heet water?!" "Nee, warm". Gelukkig, een pak van mijn hart. Henk is net op een verkeerde golf vanuit het kombuis met zijn rug tegen de navigatietafel aan de andere kant geklapt. Dat doet natuurlijk vreselijk zeer. Hij vindt mijn vraag dan ook maar een rare. Tja, voor hem is die zere rug natuurlijk veel erger dan een nat pak. Voor mij is het eerste wat binnenkomt een man die mogelijk kokend water over zich heen heeft gekregen. Gelukkig is de schade aan Henk meegevallen. Op mijn vraag of we terug moeten varen is het antwoord dan ook een luid en duidelijk nee en dat weet hij heel zeker. We hebben dan nog meer dan vierhonderd mijl te gaan.
