In zee heb je lichtgevende organismen, zoals plankton. Door beweging van het water, door bijvoorbeeld de boot of golven, wordt het plankton verstoord en geeft licht. Ik kan de dolfijnen rond de boot perfect volgen door het lichtspoor dat ze trekken. We hebben net zeil gezet en Henk is weer terug naar bed. Ik geniet met volle teugen, we zeilen zes knopen, de zee is rustig, ik ben de tankerparkeerplaats voorbij en de dolfijnen trekken lichtsporen door het water. Ik hoor ze ademen en ook met elkaar communiceren door een hoog piepgeluid. Dit is pure magie!:-)

"Geweldig. Ik zag heel veel kleine vissen op de golven spetteren en het stikt van de sterren." Henk heeft me net wakker gemaakt voor mijn wacht. Het begint al een beetje licht te worden aan de horizon. Voor hem geen dolfijnen, maar weer andere magie. Als ik even later in de kuip aan mijn ontbijtje zit komt de zon op en zijn mijn vriendjes er ook weer.

De rest van de dag blijven de dolfijnen af en aan ons begeleiden en krijgt Henk ook zijn portie dolfijnenplezier.

23-08 Onderweg naar Spanje - Heeeeeel relaxed

Weinig wind, kalme zee, het zonnetje komt op en dolfijnen voor de boeg. Een heeeeel, maar dan ook heeeel relaxed dagje.

En wat doen we dan zo'n hele dag? Beetje blog bijwerken, broodje bakken, slapen en genieten van de prachtige wereld om ons heen. Vandaag krijgen we echt het gevoel op reis te zijn. De uren glijden voorbij. Zagen we daar nou de fontein van een walvis aan de horizon?

Als Henk voor het slapen gaan onder de douche staat hoort hij mij van buiten roepen "Henk! Een walvis! Kom gauw! Hij zit vlak voor de boeg!". Ik zie hem voor een deel boven water komen en hij blaast een fontein van water in de lucht. Dan duikt hij weer onder om even later aan stuurboord weer boven te komen en nog een keer een fontein van water uit te blazen. Wat een machtig beest. Ik kan niet precies zien wat voor soort het is, maar ben onder de indruk van zijn enorme omvang. Hij zwemt weg richting de de rode gloed aan de horizon waar de zon net is onder gegaan. Wat een prachtig begin van mijn wacht!

"Zullen we de Knor tijdens happy hour even uitzetten en ons dan maar gewoon laten drijven? Dan hebben we even een half uurtje geen herrie aan ons hoofd", stel ik tegen het eind van de middag voor. We zijn al sinds gisteravond een uur of tien aan het motoren, omdat de wind vrijwel compleet is weggevallen. Eerder was al duidelijk dat er zo'n halve dag geen wind zou zijn, maar toen we rond een uur of twaalf de weerkaarten binnen haalden, zagen we dat we mogelijk door moeten motoren tot ergens eind van de dag morgen. Dat is geen fijn vooruitzicht, maar je doet er niets aan. Zoals het nu lijkt gaan we een dag langer onderweg zijn dan gemiddeld op dit traject. "Als ik moet kiezen tussen storm of dit, dan kies is toch echt voor motoren", zegt Henk vlak voor hij naar bed gaat. En daar ben ik het volledig mee eens. Het is niet top, maar nog steeds wel relaxed. En omdat vanavond opnieuw een walvis ons pad heeft gekruist zie ik dat maar als de beloning voor een dag herrie aan mijn hoofd.

Ik zit heerlijk op het voordek met mijn rug tegen de furler van het kotterstag. Voor mij de Spaanse kust. Er is een laaghangende mist voor de kust, de heuvels van het Spaanse vasteland steken er bovenuit. De zee is blak, want de wind is weer eens weggevallen, en de Knor brengt ons met 3 knopen per uur naar onze bestemming. Even verderop zwemmen drie grienden gestaag voorbij. Hun rugvinnen komen tegelijk in een vast ritme boven water. Nog een paar uur en dan zijn we in La Coruña.

Dat is niet de bestemming die we op het oog hadden, maar wel eentje die we met dit weer voor donker kunnen aanlopen. Als even later er ook nog wat wind komt zet ik de genua en gaat de Knor weer lekker uit. Komen we toch nog onder zeil aan in de baai van La Coruña. Wanneer Henk de hengel binnenhaalt blijkt hij een kleine makreel te hebben gevangen. Onze eerste zelf gevangen vis sinds we onderweg zijn! En dat zonder dat we het door hadden! Omdat het maar een kleine vis is, zet Henk hem lekker weer terug in het water. Om negen uur liggen we achter ons anker en proosten op onze eerste oceaanoversteek. Salut!

"Kijk eens Henk. Het zijn er weer een hele boel. En dat terwijl we zo'n rustige oversteek hebben gehad." Ik tel de blauwe plekken die ik deze keer heb opgelopen. Het zijn er in totaal negen, verdeeld over twee benen en twee armen. Nou dat valt nog mee dit keer. Het zijn er wel eens meer geweest en ook veel groter.

"Denis is onderweg naar hier. Hij lag aan de andere kant van de baai, maar komt ons opzoeken." "Wat leuk!", antwoord ik.

Een uurtje later zit Denis bij ons in de kuip aan de koffie en delen we met elkaar de ervaringen van de oversteek. Denis is al een kleine twee weken hier met zijn Lizzie-G.

Hij nodigt ons uit om 's-avonds bij hem te komen eten. Nou dat aanbod nemen we graag aan, want we zijn op een paar wortels en een tomaat na, toch echt wel door onze verse spullen heen. Het wordt een supergezellige avond tot in de late uurtjes.

Het echte cruisersleven begint hier!

Voor het eerst sinds Weymouth liggen we weer aan een steiger in de haven. Om ons heen jachten uit diverse Europese landen. Aan de andere kant van de steiger de Hold Fast uit Nederland. Zij lagen vorig jaar en het jaar daarvoor bij ons in Lelystad in de haven. Ze zijn niet aan boord helaas. Het is miezerig weer vandaag, dus de was doen kunnen we vergeten. Als het eind van de dag droog is gaan we op pad voor de boodschappen. Na het avondeten maken we een lange wandeling en doen nog even een afzakkertje op een terras.

"Moet je kijken op het scherm. We gaan 199 kilometer per uur!". We zitten in de trein naar Santiago de Compostela. Santiago is wereldberoemd vanwege alle pelgrims die er naartoe wandelen vanuit diverse landen in Europa. De Spaanse trein is prima te doen. Je reserveert een plaats net als in een vliegtuig. De treinen zijn modern, stil en schoon. En ze rijden stipt op tijd! Een half uurtje later stappen we uit in Santiago. "Zo eerst maar even ergens een bakkie doen?", stel ik voor. "Lijkt me een prima plan!. We strijken tien minuten later neer op een klein terras en krijgen een heerlijke kop koffie geserveerd. We bestellen lekker nog een tweede bakkie voor we doorlopen naar het oude centrum.

Op het plein bij de kathedraal verbazen wij ons. Het moet toch een complete deceptie zijn als je hier aankomt als pelgrim? Het stikt van de toeristen en het aantal pelgrims kun je op de vingers van twee handen tellen. Al lijken die zich van al die toeristen niets aan te trekken. Ze hebben hun doel bereikt!

We bekijken de indrukwekkende Romaanse kathedraal en wandelen verder nog wat rond door de stad. Het oude centrum ademt de sfeer van de Toscaanse oude steden zoals Siena.

Op de terugweg drinken we bij hetzelfde restaurantje nog een kop thee voor we weer in de trein terug stappen.

Als we weer terug zijn bij de boot zijn we te moe om nog weer terug naar het centrum van La Coruña te lopen voor het avondeten. In plaats van uit eten, zoals we gepland hadden, kook ik lekker zelf. Heel vermoeiend hoor zo'n pelgrimstocht!;-)

"Hoe is het afgelopen bij de uroloog?", app ik om twee uur naar mijn ouders. Mijn moeder krijgt vandaag de uitslag van het pathologisch onderzoek. Ze heeft om half twaalf haar afspraak en we hebben nog niets gehoord. Dat lijkt me geen goed teken. Omdat er geen antwoord komt app ik mijn zus. "We zijn nog in gesprek, antwoord komt straks." Hmm, het zint me niet, maar ik kan niets anders dan afwachten. Een uur later belt Zus. De uitslag van het onderzoek was goed. Ze hebben alles weg kunnen halen, maar mijn moeder moet wel de komende tweeënhalf jaar met tussenpozen preventief blaasspoelingen krijgen. Dat moet voorkomen dat er nieuwe kwaadaardige poliepen terug komen. Dat is niet leuk, maar het goede nieuws is dat de kanker weg is en dat er geen verdere operatie of chemo nodig is.

Voor ons is vandaag verder een huishoudelijk dagje. Alle was even lekker in een normale wasmachine en de rest van de boodschappen doen. Als de was eind van de dag droog is, keren we terug naar onze vertrouwde ankerplek.