01-08 Falmouth - Botenparkeerplaats

We slapen eerst lekker uit, ontbijten en drinken koffie. Dan gaan we op zoek naar een andere ligplek. Er wordt weer harde wind verwacht vanaf woensdag en dan liggen we hier niet beschut. We willen bij Falmouth liggen, omdat we de scheepswinkel willen bezoeken en boodschappen moeten doen voor we de oversteek naar Spanje maken.

We hebben gezien dat we bij Falmouth aan een mooring kunnen liggen. Als we er aan komen zien we tussen de honderden boten al snel een aantal vrije moorings. Het is hier één grote botenparkeerplaats! De mooringboeien hebben allemaal verschillende kleuren. Geen idee welke kleur we moeten hebben, maar op de plekken waar we tot nu toe geweest zijn waren de blauwe boeien meestal voor bezoekers, dus daar gaan we hier ook maar vanuit. Als het niet goed is, horen we dat vanzelf. We kijken hier opnieuw onze ogen uit. Er vaart van alles tussen de afgemeerde boten door. Dinghy's, de watertaxi, kleine veerbootjes, roeiboten en zelfs zeilende zeilboten.

En wat iedere keer weer opvalt is de rust zodra de schemer invalt. Morgen de boel hier maar verder verkennen.

02-08 Falmouth - Baggerweer

We rommelen vandaag maar wat aan. Het waait behoorlijk en het regent en is mistig, dus naar de kant stellen we maar even uit. Eind van de dag is het droog en doen we een korte verkenning van Falmouth. Als we ondanks het plakwerk dat Henk heeft gedaan toch weer natte voeten krijgen in de dinghy en om de vijf minuten moeten pompen, zijn we er snel uit. Er moet een andere dinghy komen.

03-08 Falmouth - Ontdekt

Om een uur of tien wordt er op de romp geklopt. Het is de havendame in haar bootje. "When did you arrive sir?". "Last night madam", antwoordt Henk. Tijd is een rekkelijk begrip. We betalen en vinden dat we maar weer snel een ankerplekje moeten gaan zoeken. In onze Reeds uit 2010 staat dat een mooring een vaste prijs van 12 pond kost. In 2017 betaal je niet meer een vaste prijs, maar per meter. Dat pakt voor ons heel ongunstig uit plus natuurlijk de prijsverhogingen van de afgelopen jaren. 28 pond per nacht wegtikken is geen prettige besteding van geld.

In de middag gaat Henk naar de kant om de bestelde schijven voor het blok op de genuarail op te halen bij de chandlery en op zoek naar een dinghy. Tot onze verbazing is er geen dinghy leverancier te vinden in heel Falmouth! Uiteindelijk vindt Henk op internet een gebruikte dinghy die exact aan onze wensen voldoet. Gemaakt van hypalon, 3,10 lang met een airdeck vloer tegen een redelijke prijs.

Gisteravond toch nog maar even blijven liggen. Henk belt met het bedrijf dat de dinghy aanbiedt. Dat is gevestigd in Southampton. Uhm, daar waren we vlakbij toen we op de Solent waren, nu is het 350 kilometer rijden. Durven we het aan de dinghy ongezien op basis van een aantal foto's en aanvullende informatie van de verkoper aan te schaffen? Of huren we een auto en rijden we 350 kilometer op en neer naar Southampton? We besluiten de gok maar te wagen.

Zodra het geld binnen is bij de leverancier, verzendt hij de dinghy. Helaas kunnen we niet met onze creditcard betalen en moeten we een internationale overboeking doen. Grote kans dat het geld dan pas na het weekend over is, want ja, computersystemen van banken vieren ook weekend... Als eind van de dag de was droog is en we boodschappen hebben gedaan, vertrekken we naar de ankerplek een stukje verderop. Daar liggen we lekker voor nop :-)

Vandaag rusten we uit na de drukke dag van gister en genieten we maar weer eens van alles wat voorbij vaart. We zijn kennelijk opnieuw een bezienswaardigheid, want diverse boten passeren ons op slechts een paar meter afstand, terwijl er hier toch echt zeeën van ruimte zijn. Henk reikt ze diverse  malen een poetsdoek aan en vraagt of ze de romp willen poetsen, maar daar trapt geen enkeling in.

Wat ons ook blijft verbazen is het aantal mensen op het voordek van Engelse boten zodra er geankerd of een mooring opgepikt moet worden. Minstens twee en liefst drie of vier man is normaal hier, zelfs op boten veel kleiner dan die van ons. En ze hebben kennelijk ook allemaal een taak. Bij ons doet Henk het werk van al die lui in zijn eentje! ;-)

Omdat het vlaggetje van onze joon vies en kapot is, maak ik vandaag een nieuwe. Henk heeft daarvoor oude veiligheidsvestjes meegenomen, waarvan een deel van eentje nu dus als vlaggetje door het leven gaat.

Henk is weer aan het hobbyen geweest met een Arduino en heeft een prachtig schermpje geprogrammeerd waarop we nu direct kunnen zien wat de zonnepanelen leveren en wat de opbrengst van de vorige dag is. Hij hoeft er nu de iPad niet meer voor te pakken en de betreffende app te openen.

"Hi, for how long have you been anchoring here?", vraagt de schipper van een prachtige donkergroene schoener. Wij vertellen dat we hier al een aantal dagen liggen en dat het een prima ankerplek is. Even later ligt de Windjammer van Ashley en Cathie uit Brisbane Australië naast ons voor anker. Ashley komt gelijk met zijn dinghy naar ons toevaren om even kennis te maken. Zij zijn al sinds 2010 onderweg en hebben al een groot deel van de wereld gezien met hun schip. Afgelopen winter hebben ze in de Sixhaven in Amsterdam gelegen.

Ze vertrekken een uurtje later voor een paar dagen naar Londen om daar twee vouwfietsen te kopen. Wij beloven een oogje in het zeil te houden tot ze donderdag weer terug zijn. Wij verbazen ons wel dat ze helemaal naar Londen gaan voor twee fietsen, maar goed Australiërs hebben natuurlijk een ander gevoel bij afstanden dan wij. Als we eind van de middag binnen zitten vanwege een dikke bui en koud weer, zie ik hun dinghy weer achter de boot liggen.

Om een uur of acht komen ze onze kant weer uit om te melden dat ze al weer terug zijn. "Don't ask about it!". We vragen dus ook niet naar de reden dat ze er alweer zijn, maar kunnen het wel zo'n beetje raden. We weten dat je met de trein al 9 uur onderweg bent enkele reis naar Southampton, dus Londen zal nog wel veel langer zijn. Ze vertrekken morgen heel vroeg richting Brest. Wij vinden dat wel jammer, want hadden graag nog wat langer met ze willen praten. Wie weet komen we ze elders weer tegen.

Vandaag wordt onze "nieuwe" dinghy afgeleverd. We weten alleen niet precies wanneer, want we hebben geen track-and-trace gekregen helaas. Omdat het 's-morgens behoorlijk regent en we geen zin hebben nat te worden, willen we na de lunch met onze oude dinghy naar Falmouth varen.

"Hé, een Nederlander. Geef de verrekijker eens?." Ik kijk of ik de naam van het schip zie. "Het is de Blaze." "De Blaze?", vraagt Henk. "Yep. Kijk zelf maar". "Verrek, dat is Ruud, die naast ons lag bij Bram in Eembrugge!". Henk roept ze op. Ze zijn het inderdaad en beloven later op de dag nog even contact op te nemen. Wij eten onze lunch verder en vertrekken daarna.

"You sing beautifully", complimenteert Henk onze Engelse buurman, die gezellig een liedje aan het zingen is. Hij ligt al een paar dagen naast ons met de Lizzie-G, een klein zeiljacht. Gister was hij ook al zingend zijn was aan het ophangen. Een vrolijke kerel. Omdat we elkaar niet goed kunnen verstaan vanwege de wind en voorbijvarende boten, varen we even met de dinghy naar hem toe om kennis te maken. Hij heet Denis en wil ook de oversteek naar Spanje gaan maken en daarna wellicht naar Portugal en de Canarische Eilanden. Uiteraard worden er gegevens uitgewisseld. Benieuwd of we hem onderweg nog ergens tegen komen de komende maanden.

En nu toch echt op naar Falmouth, want straks brengen ze de nieuwe dinghy al zonder dat wij er zijn! We vermaken ons uitstekend met het bewonderen van al het volk wat door de winkelstraat van Falmouth aan ons voorbij trekt in afwachting van de bezorger. Tegen vieren gaat de telefoon. Het is de jachthaven. De bezorger wil de winkelstraat niet in rijden, want hij vindt het te druk met mensen. Hij staat even verderop bij de Workshop. Als ze moeten helpen om hem te overtuigen toch naar de jachthaven te rijden, dan moeten we dat maar even laten weten.

We lopen naar de bezorger die vlak bij de slipway blijkt te staan en al geregeld heeft dat iemand met een vorkheftruck even helpt om de pallet met onze dinghy uit de vrachtwagen te tillen. Hij zet de pallet vlak bij het water neer, zodat wij de boel kunnen uitpakken. We mogen het afval in de container gooien en de pallet kunnen we ook achter laten. Kijk, dat is dan wel weer goed geregeld :-)

We zijn natuurlijk razend nieuwsgierig of we inderdaad een goeie aankoop hebben gedaan. Spannend! "Nou, ze hebben hem wel heel zorgvuldig ingepakt, dus ik denk dat het wel goed komt", zegt Henk terwijl we de touwen, plastic en stukken vloerbedekking waarin onze dinghy is verpakt verwijderen. Wanneer we hem uitrollen en oppompen worden we helemaal blij. "Wat een verschil met onze oude dinghy zeg. Dit is een boot!". Terwijl Henk hem omroeit naar onze oude dinghy om de motor om te hangen, doe ik boodschappen. Als we even later in ons nieuwe bootje met vier tassen zware boodschappen naar Romlea varen, hebben we allebei een big smile op ons gezicht. We komen met droge voeten en kleren over, wat een luxe!

Als we na het uitpakken van de boodschappen proosten op onze nieuwe aanwinst, wordt de feeststemming verhoogd door een prachtige vliegshow van de Red Arrows. Zij geven ieder jaar een show boven Falmouth hoorden we 's-middags. Onze dag kan niet meer stuk! Als de show is afgelopen en ik wil gaan koken, komt er een dinghy onze kant op varen. Het zijn Ruud en Annelies. Ze komen even gezellig een uurtje aan boord.

Al met al een drukke dag vandaag!

Vandaag twee keer met onze nieuwe aanwinst op pad. Eerst om te douchen en boodschappen te doen en later om lekker een stuk te wandelen. Als we naar de weerkaarten kijken lijkt het dat we misschien morgen kunnen vertrekken, maar onze buitengewoon adviseur (waarover later meer) geeft een negatief reisadvies af en daar houden wij ons natuurlijk aan :-)

"En wat hebben jullie met je oude dinghy gedaan?" Tja, die ligt als wees aan de steiger van de jachthaven, net als een aantal andere dinghy's...

"Laten we eerst maar naar de kant varen om water te tanken, want er is nu nog vrijwel geen wind. Ontbijten we daarna wel", luidt het antwoord op mijn vraag. "Oké, doen we dat."

Ik start de motor en Henk begint de ankerketting binnen te halen. Na een meter of vijf zit hij echter muur- en muurvast. Geen beweging meer in te krijgen! We hebben nog vijfentwintig meter ketting uitstaan... Wat nu? We besluiten Falmouth Haven op te roepen en om hulp te vragen. Even later komt het bootje van de havendienst langszij. De havenmeester heeft ook geen idee wat het kan zijn en heeft nog niet eerder meegemaakt dat iemand op deze plek de ankerketting klem had. Hij laat aan een lijn een stuk ketting langs onze ketting naar beneden zakken en probeert op die manier hem los te trekken. Dat lijkt een beetje te lukken. Als Henk op de knop van de ankerlier drukt blijft het echter stil. Shit, de ankerlier doet het niet. Waarschijnlijk een zekering door, maar dat kunnen we nu niet zo snel fixen, dus op de hand dan maar. Henk trekt nog een paar meter ketting naar binnen, maar helaas, hij zit nog steeds muurvast.

De havenmeester kijkt bedenkelijk en is het met ons eens dat het beste is een duiker naar beneden te laten gaan om te kijken wat er aan de hand is. Tja, we hebben allebei ons duikbrevet gehaald in oktober, maar voelen ons niet helemaal senang om hier onze eerste duik helemaal zelfstandig te doen. "Ik ga Lisa van Falmouth Haven bellen en haar toch maar even telefoonnummers van duikers in Falmouth vragen", besluit Henk. Zo gezegd, zo gedaan. Henk krijgt wat nummers en begint met het bellen van het Diving Centre. Die kunnen ons helaas niet helpen, want dat mogen ze niet, maar ze hebben wel het nummer van een professioneel bedrijf dat wellicht kan helpen. Even later komt Henk de kuip in. "Ik kreeg zowat een hartverzakking. Die gasten zijn wettelijk verplicht met vijf man te komen en dat gaat dan zeker duizend pond kosten!". "Nou in geen duizend jaar lijkt me". "De beste man had nog wel een ander idee. Er is nog iemand anders die ons wellicht kan helpen en dat zou dan zo'n tweehonderdvijftig pond kosten".

Tja, dan toch maar zelf langs de ankerketting naar beneden bij laag water? We bespreken het en denken na over de eventuele risico's. De man van het duikbedrijf had gewaarschuwd dat er veel rotzooi onder water ligt hier, zoals oude visnetten en mooringblokken. Henk belt voor de zekerheid toch nog even met duiker drie. Hij komt met dezelfde waarschuwingen. Hmmm, zou het echt zo zijn of zeggen ze dat omdat ze graag wat willen verdienen? Dan bedenken we dat het een goed idee lijkt om de Gopro samen met de duiklamp aan een touw te laten zakken, zodat we kunnen zien hoe het er hier onder water uit ziet. Zo gezegd, zo gedaan. Als we even later de opname op de laptop bekijken zijn we een stuk meer gerust gesteld. Het ziet er keurig uit onder water. Prima zicht, zandbodem en wat waterplantjes. Dan gaan we ervoor dat Henk om drie uur langs de ankerlijn naar beneden gaat.

Nu eerst maar eens even kijken of we het probleem met de ankerlier kunnen fixen. Eerst de boel doormeten. Om daar bij te kunnen moet de kast helemaal in het vooronder leeg.

"Bah, het is zeiknat hier! Volgens mij condens." Gelukkig zit alles wat we in die kast hebben in plastic hoezen en is het drama niet zo supergroot, maar wel vervelend. "Ik geloof er niks van dat het condens is, daarvoor is het veel te nat. Weet je zeker dat de deckwash niet lekt?", vraag ik. Als we het water proeven, blijkt het zout, dus inderdaad geen condens. Bij nader onderzoek blijken de moeren op de bouten van de bakboordkikker los getrild te zijn, met lekkage tot gevolg. Nou, dat krijgen we wel opgelost.

Tijdens de lunch bedenk ik mij dat het misschien wel een goed idee is om de Gopro langs de ankerketting naar beneden te laten zakken. We hadden immers prima beeld. Wellicht kunnen we toch op die manier zien wat er aan de hand is. Omdat Henk de ketting nog een paar meter had laten vieren, moeten we die eerst weer aantrekken om precies boven de plek te komen waar we vast zitten. Ik zet de motor erbij aan om hem te helpen. En dan gebeurt er iets heel raars. Henk trekt de ene meter na de andere naar binnen! We zijn los! Het probleem heeft zichzelf opgelost. We zullen nooit weten wat de oorzaak was, maar zijn wel heel blij dat we weer varen.

We varen naar de kant omdat we nodig al onze computers, iPads en telefoons moeten bijwerken met updates. Tot nu toe is dat niet gelukt omdat we geen fatsoenlijke internetverbinding hebben gehad in de havens waar we lagen. Dus gaan we op zoek naar een leuk café waar ze lekkere koffie hebben en een snelle internetverbinding. Henk heeft al eerder een locatie gespot waar hij denkt dat het zou moeten lukken. De bediening is er helaas supertraag en dat voorspelt weinig goeds voor de internetverbinding. Na tien minuten besluiten we ons heil maar ergens anders te zoeken en belanden we bij The Shed. Heerlijke koffie en snel internet. Yes!!! De thee met cake gaat er in de middag ook nog prima in en als we de benodigde boodschappen hebben gedaan stappen we weer in de dinghy terug naar ons drijvende huisje. Daar aangekomen zien we iets merkwaardigs. Het roer van onze windvaan staat negentig graden dwars. Dat is raar, want kan technisch helemaal niet. Henk stuurt een mail naar de leverancier. Morgen maar eens goed naar kijken.

Harde wind en later op de dag ook nog eens veel regen. De weerkaarten kloppen als een bus dit keer. We worden er zo langzamerhand wel moe van dat er maar geen goed weergat komt om onze oversteek naar Spanje te maken. Onze hoop is nu gevestigd op volgende week. Er lijkt na een serie lagedrukgebieden dat nu passeert een hoog te komen op maandag. Morgen kunnen we vooruit kijken tot en met dinsdag. We zullen zien. Windvaan stellen we vanwege het weer uit tot morgen.

Yes! Het lijkt erop dat we morgenochtend dan toch eindelijk kunnen vertrekken! We zijn de hele dag druk bezig met alle voorbereidingen. Probleem met de windvaan lossen we op, moeren op de bouten van de kikkers op het voordek zetten we nu goed vast, we doen boodschappen, ruimen op en ga maar door. We zijn er maar druk mee, maar worden er ook blij van dat we nu toch eindelijk weg kunnen. Buurman en buurman van een schip dat sinds twee dagen naast ons geankerd ligt zijn ook al druk bezig. "We gaan morgenochtend", zegt buurman als ze langs komen varen in hun dinghy. Wij houden ons nog maar even op de vlakte, want we weten het pas als we echt onderweg zijn.

Als 's-morgens de wekker gaat om kwart over vijf lezen we een berichtje van onze adviseur in Chili. Nog even een aantal uren wachten is het advies. Er zitten een paar nare buien met veel wind in de kaart, dat gaat ellende geven. Buurman en buurman gaan inmiddels ankerop. Tja wat nu? Er staat weinig wind en het ziet er buiten rustig uit. Eigenwijs zijn en toch gewoon gaan of het advies van onze vriend opvolgen? We balen dat we nu weer niet kunnen, maar we volgen het advies wel op. Veiligheid gaat voor alles!

Later op de ochtend komen er inderdaad een paar hele korte buien over met veel wind en regen. Vijf minuten ellende per bui en dat was het in Falmouth. Ik moet wel even aan buurman en buurman denken. Zouden die nu erg in de shit zitten en meer van die buien tegen komen?

We slapen uit en zien pas laat het bericht van onze adviseur dat we alsnog vanochtend vroeg kunnen vertrekken. Dat zien we echter te laat en we zijn nog niet over onze teleurstelling van gister heen. Het is ook niet helemaal optimaal en we twijfelen. Bij twijfel niet oversteken lijkt ons in dit geval toch het beste.

Het is een prachtige dag, dus we genieten dan maar van het mooie weer.

"Het stuurt als een tierelier! Ik snap niet waarom anderen een hele dag aan het pielen zijn om dat ding goed te krijgen." Henk heeft net voor het eerst Ploon aangezet. Ploon is onze windvaan. Zoals alle zeilers geven ook wij onze belangrijke hulpmiddelen aan boord een naam. Zo heet onze stuurautomaat Sjonnie, omdat we het ding soms een beetje een sukkel vinden en onze motor Knor. Ploon stuurt ons keurig op de wind en daar zijn we superblij mee.

We maken een flinke tocht buiten om toch maar weer eens te zeilen. De wind zit in de verkeerde hoek, maar mocht die tijdens onze testrit alsnog in de goeie hoek draaien dan varen we meteen door ook.

Aan bakboord is het stikdonker, aan stuurboord één grote kermisattractie van afgemeerde tankers die zo'n beetje alle lampen die ze aan boord kunnen vinden aan hebben om te laten zien "hier lig ik!". Het feest wordt gecompleteerd door dolfijnen naast en voor de boot die lichtsporen trekken in het water. Ik hoor ze ademen als ze boven komen. Het is windstil en onze Knor maakt de mijltjes. Geloof het of niet, maar we zijn dan toch eindelijk op weg! De weergoden zijn ons toch eindelijk gunstig gezind, onze Nederlandse Chileen gaf een positief advies, dus gaan met die banaan!

We zijn om acht uur vanavond vertrokken en hebben nog mee kunnen krijgen dat de operatie van mijn moeder goed is verlopen. Nu afwachten wat de uitslag van de patholoog eind augustus zal zijn. Voor nu geniet ik met volle teugen van het spektakel om mij heen en deel dat via Whatsapp met Flopstra in Argentinië en Manneke in Nederland. Hoera voor de moderne techniek!