Februari 2025.

Het aantal boten in de haven dat de oversteek maakt naar Zuid-America of naar het Caribisch gebied, neemt snel af. Wat overblijft zijn de huurboten (met mensen die absoluut niet kunnen varen), semipermanente bewoners, eilandhoppers of langliggers door noodzaak (zoals wij).

Het gevolg van deze verandering is dat ook het aantal "horzels" zienderogen afneemt. Iedereen die hier langer ligt is ze inmiddels wel zat. Een "horzel" is iemand die als passagier of bemanningslid mee wil varen naar de overkant (Zuid-America of het Caribisch gebied) en daartoe haven en steigers afstruint, iedereen aanklampend die ook maar een zweem van nautische affiniteit over zich heeft met de vraag of ze een boot kennen die bemanningsleden zoekt, immer gelardeerd met een uiterst vriendelijke lach van oor tot oor en een aangenaam aura.

Vaak zijn het stellen, maar ook de solo variant komt voor, zowel man als vrouw. De creativiteit van deze mensen kent geen grenzen. Visitekaartjes, posters met aftrekbare stripjes met email en of telefoonnummer, folders met wat ze kunnen en welke reizen ze al achter de rug hebben, eindeloos.

De verhalen over deze mensen zijn ook eindeloos. Iemand stond op de steiger met een fiets in de ene hand en een grote surfplank in de andere en vroeg aan de eigenaar van een niet al te grote boot of hij mee mocht. "Tuurlijk jongen, stop de fiets maar in het lege doosje naast de koektrommel en de surfplank past ongetwijfeld wel in een bakskist". Iemand meenemen is ook al niet zonder (juridische) risico’s. Even afgezien van dat iemand bijvoorbeeld drugs bij zich kan hebben, gaan er verhalen de ronde van boten die iemand meegenomen hebben die na een week geen land gezien te hebben, overboord wil springen. Of het stel dat onderweg de boot wil muiten en terug wil varen. De gekste dingen dus.

Er is alle tijd om verder te klussen aan de boot en dan vooral de klussen waar je normaliter niet goed aan toe komt. Eén van de klussen is het automatiseren van het balanceren van de accu’s onder de vloer. In januari schreef ik al over handmatig balanceren, maar als ik er geen omkijken meer naar heb, heeft dat natuurlijk sterk de voorkeur.

Nu Joyce wat mobieler wordt en het uithoudingsvermogen toeneemt, ondernemen we meer activiteiten, vooral in het weekend, doordeweeks wordt er geklust.

Zo zijn we met de bus naar het zuiden van het eiland geweest, naar de duinen van Maspalomas (meer duiven, waar de term vandaan komt geen idee, maar het zal wel). De duinen zijn nog steeds adembenemend. Ik was hier al eerder, maar dat is lang geleden.

Als we naar café bar "de Hut" lopen voor een authentieke frikandel speciaal, blijkt deze pas om acht uur ’s avonds open te gaan. Jammerdepammer.

Op één van haar strooptochten langs winkels ontdekt ze appelmoes. Wat een verrassing. En drop. Het kan niet op.

Ook hier is te merken dat de kortste dag achter de rug is. De dagen worden langer en de zonnepanelen brengen per dag meer stroom op. Een prima ontwikkeling. De zon neemt enorm in kracht toe. Overdag span ik op zonnige dagen een laken boven de kuip om het verblijf daar leefbaar te houden. Uiteraard kan dat beter en dus vraag ik een local hier die luifels maakt naar mogelijkheden en prijsopgave. En daar laat ik het ook maar bij. We bedenken wel wat anders.

In de haven is een whatsapp groep. Daarop wordt onder andere informatie gedeeld en wordt de zogenaamde vrijdagmiddagborrel afgesproken. Ieder die zin heeft, neemt wat te drinken en te eten mee, gezelligheid troef. Zo spreken we ook af om samen naar de eerste carnavalsoptocht te gaan, die hier in februari ’s avonds wordt gehouden.