Januari 2025.

Het leven aan boord went weer snel, evenals de aangename temperaturen. Ik lig halverwege de steiger, met de punt naar de steiger en de kont vast aan lijnen die in het water op de bodem vastgemaakt zijn. Omdat de drijvende steiger laag is, is de opstap op de boot vrij hoog, niet ideaal voor iemand met een hernia, zeg maar gerust onmogelijk. En dus verken ik de rest van de steiger. Het blijkt een "hammerhead" te zijn met aan het eind van de steiger een korte dwarssteiger. Als ik daar zou kunnen liggen, kan Joyce makkelijker via de zijkant aan boord komen.

Ik zoek dus contact met de Zweedse boot die daar ligt en vraag of en wanneer hij vertrekt. Het antwoord is: "Als het goed is op 6 januari aanstaande, omdat we deelnemen aan de Viking Explorer rally", zeg maar een miniversie van de ARC.

Ik ga meteen naar het havenkantoor om te vragen of ik daar in verband met de toestand van Joyce mag liggen zodra de desbetreffende boot vertrokken is. En dat mag. Niet zonder gedoe, want dat kennen ze hier niet, maar het resultaat telt.

Op 6 januari vertrekken er daadwerkelijk een vijfentwintigtal boten uit de haven, waarvan het merendeel van "mijn" steiger. De dagen ervoor neemt de drukte op de steiger schrikbarend toe. Iedereen is bezig met last-minute klussen en de bakken met boodschappen zijn niet aan te slepen. Allemaal slaan ze voorraden in. Zodra ze vertrokken zijn richting Kaap Verden keert de rust terug.

Zodra ik aan Joyce bevestig dat ik op de gewenste plek lig, boekt ook zij haar ticket. Op de dag van aankomst trek ik ’s morgens vroeg eerst de vloer maar eens open om mijn lithium accu’s handmatig te balanceren. Sinds vertrek uit Nederland heb ik dat nog niet gedaan en zo langzamerhand is het wel nodig. Dus de accu’s eerst op de gewenste spanning brengen en houden en daarna de actieve Heltec-4S balancers aan het werk zetten. Dat komt de komende uren wel goed.

In de middag stap ik op de bus richting het vliegveld en ben mooi op tijd als ze de aankomsthal inloopt. Het is dan al donker. Gezien haar toestand nemen we een taxi terug. Als die de snelweg op rijdt (jawel, 2 keer een 3-baans snelweg tussen tenminste het vliegveld en Las Palmas, belanden we direct in een file! (Hoe dan). Navraag bij de taxichauffeur leert dat het zo druk is omdat er een congres is in Las Palmas de komende dagen. Congres? Gran Canaria? Waar moet dat over gaan dan? Klimaatverandering en de impact daarvan op het toerisme? Hilarisch.

Maar goed, we zitten comfortabel en gelukkig niet in een volle bus en worden keurig voor de steiger afgeleverd. Joyce komt met de nodige moeite aan boord en heeft haar rust nodig na de lange reis. Dat komt mij goed uit, want mijn accu’s staan nog te balanceren en dat laat ik liever niet doorgaan tot en met de volgende ochtend. Dus Joyce gaat liggen en ik trek de vloer open. Eerst maar eens de spanning van de vier cellen van de vier accu’s meten, zestien metingen in totaal dus. Ik ben zeer tevreden. In onderstaande tabel het resultaat. Twee accu’s met een verschil tussen hoogste en laagste cel van 2 millivolt, één met een verschil van 3 millivolt en één met een verschil van 6 millivolt. De balancers worden uitgeschakeld, de laadspanning gaat omlaag en de vloer gaat dicht. Poppetje gezien, kastje dicht.

Per dag beweegt Joyce beter over het schip, ze is pijnvrij, slikt geen pijnstillers meer en soms neemt ze iets te veel hooi op haar vork, hetgeen zich uitbetaalt in een mindere dag daarna, maar de opgaande lijn is er. Elke dag gaat het een stukje beter.

Ondertussen klus ik aan de boot, waar mogelijk. Zo automatiseer ik (eindelijk) het balanceren van de Lithium accu’s zodat ik daar geen omkijken meer naar heb, ik voorzie het dek na 10 jaar van een nieuwe laag anti-slip, breng extra isolatie in de moorruimte aan ter hoogte van de koelkast, ik plaats demperveren in de landvasten om het comfort aan boord te verhogen en meer van dat soort bootklussen.

Natuurlijk gaat het dagelijks leren van Spaans gewoon door voor ons beiden.

In de weekenden klus ik niet. Dan trekken we er op uit en verkennen Las Palmas. Het winkelcentrum heeft een behoorlijke aantrekkingskracht op Joyce, terwijl ik er het liefst zo snel mogelijk langs heen ga. We verkennen het historische centrum en wandelen naar de andere kant van Las Palmas, met een boulevard, strand, ijsjes en een grote keuze aan toeristen in alle soorten, maten, uitdossingen en herkomsten. Vanaf daar is ook Tenerife goed te zien. Met het verder verkennen van Las Palmas, laat staan Gran Canaria doen we nog even rustig aan. Zo ook het gebruik van de steps. Ik gebruik deze wel, maar Joyce wil toch echt eerst haar balans verbeterd zien, voordat ze weer met een step gaat oefenen.