03-09 Corme - Dom, dom, dom

04-09 Corme - Faro Roncudo

"Indrukwekkend!", omschrijft Henk het geweld waarmee de oceaan op de rotskust beukt bij de vuurtoren aan het begin van de baai van Corme e Laxe. En dan te bedenken dat het vandaag windstil is! Met wat voor geweld komen de golven hier aan als het stormt? We zijn vanmiddag met onze dinghy naar de kant gevaren en hebben haar aan één van de steigers gelegd. Een vriendelijke Spaanse heer heeft het hek voor ons open gedaan, zodat we van de steiger af konden komen. Nu maar hopen dat we straks weer de steiger op kunnen! De wandeling naar de vuurtoren is prachtig. Het landschap is ruig met rotsen, vetplanten, varens en her en der een braamstruik. We komen nog een aantal wandelaars tegen onderweg en vrijwel geen auto’s. Het is hier echt heel rustig en daar genieten wij volop van.

Toen wij twee dagen geleden hier aankwamen konden we de rotsen in het water zien, maar dat het zo tekeer gaat zie je niet vanaf zee. Helaas kan ik maar een paar foto’s maken omdat de zoute spray overal in de lucht hangt en dat is funest voor mijn camera. Een aantal Spanjaarden staat wel met camera in de aanslag in de spray. Waarschijnlijk weten ze niet dat ze daarmee mogelijk hun apparatuur om zeep helpen.

05-09 Laxe - Blij met een dooie mus

"Heerlijk, geen swell hier!". "Ik teken ervoor dat het zo blijft vannacht", klinkt het vanuit de kombuis. Henk is bezig met de afwas en ik zit lekker in het laatste zonnetje buiten. De vissersboten varen af en aan om hun lading vis te lossen aan de kade van Laxe.

We zijn vanmiddag vertrokken vanuit Corme met de bedoeling naar Camariñas te zeilen. De wind zou om een uur of twee aantrekken en ruimen naar het noorden. Aantrekken deed de wind inderdaad, maar ruimen ho maar. Omdat het geen zin heeft in zo’n geval door te varen, zijn we voor anker gegaan in de havenkom van Laxe aan de andere kant van de baai.

Het was een gekke dag vandaag. We begonnen vanochtend met volop zon en geen wind. Tussen ontbijt en koffie kregen we bezoek van een aantal dolfijnen. Ze maakten een rondje door het baaitje bij Corme en vertrokken weer. We blijven het iedere keer een prachtig gezicht vinden.

Na de lunch betrok de lucht en kwam er wind. Wij blij, want dat betekent zeilen! Het begon te miezeren toen we ankerop gingen en na de eerste meters varen te regenen. Ok, niet fijn, maar als het niet koud is en er is goede wind, dan gaan we gewoon. Na een klein stukje varen begon het zicht steeds slechter te worden en zat de wind ook nog eens in de verkeerde hoek. "Naar Laxe dan maar? Hebben we in ieder geval een andere omgeving." En wat denk je? Begin van de avond is de zon terug en de wind geruimd naar het noord-oosten. Helaas te laat om nog de 15 mijl naar Camariñas af te leggen en bij licht aan te komen. Morgen in de herkansing.

06-09 Laxe - Ochtendritueel

"Let op, hij raakt zo de paal aan", voorspelt Henk. We zitten lekker in de kuip met een bakje koffie en hebben zicht op de oude pier van het haventje van Laxe. We zien een volgende oudere Spanjaard naar het havenlicht aan het eind van de pier wandelen. Het is een komen en gaan van oudere Spaanse mannen, die allemaal kordaat naar het einde van de pier lopen en weer terug. De één loopt tot de paal en keert dan om, een ander loopt om de paal heen en loopt terug. En dan gebeurt er iets waardoor wij helemaal dubbel liggen van het lachen. Deze man raakt inderdaad de paal aan, maar slaat daarna twee armen om de paal heen en geeft hem een hele dikke knuffel!!! En daarna loopt hij vrolijk weer de pier af. Hilarisch, wat een kerel! Hij krijgt van ons meteen het predikaat paalknuffelaar:-)

Na de koffie gaan we ankerop en zeilen heerlijk naar Camariñas. In de baai van Camariñas staat een behoorlijke wind en we besluiten niet in het haventje te gaan liggen, maar even verderop voor anker te gaan. Daar ligt al een Engelse catamaran die gister uit Laxe vertrok op het moment dat wij daar aan kwamen. Een prima ankerplek.

07-09 Camariñas - Kleine wereld

"Eerst boodschappen en dan koffie, of eerst maar lekker rustig koffie drinken en dan met de dinghy naar de kant?". "Doe eerst maar lekker koffie, de supermarkt is nog wel even open tot de siësta om half twee", komt er terug uit de kuip. Ik vind het prima. Als we even later in de dinghy zitten, besluiten we eerst even langs de Yana te varen om dag te zeggen.

"Kom aan boord", nodigt Hennie ons uit. "Uhm, gezellig, maar we willen graag eerst even boodschappen doen voor de winkel sluit. Goed als we daarna even langs komen?". En dat is uiteraard goed. We halen onze boodschappen, brengen die terug naar de boot en doen een snelle lunch. Daarna op naar de Yana, waar we een gezellige middag met Hennie en Trijntje in de kuip doorbrengen. De Yana lag bij ons aan de steiger in Lelystad. Toch wel bijzonder dat we eerst de Hold Fast in La Coruña zien liggen en nu de Yana in Camariñas. Soms is de wereld maar heel klein.

"Kom hier maar liggen", wijst een vriendelijke Spaanse visser naar een leeg plekje aan de steiger. "De vissersboot die er normaal ligt is op zee aan het vissen." We wilden eigenlijk net naar de andere kant van de steiger varen vanwege de wind, maar kunnen natuurlijk het vriendelijke gebaar niet weigeren en leggen onze dinghy op het lege plekje. Als Henk de vouwfietsen uit de hoezen pakt en in elkaar zet, is de visser vol bewondering. Het lijkt erop dat hij zoiets nog niet eerder heeft gezien en hij geeft een dikke duim omhoog.

We fietsen naar de vuurtoren van Camariñas omdat een wandeling net iets te ver is. Het is een behoorlijke klim naar boven een heuvel op, dan weer lekker een stuk naar beneden en dan opnieuw weer een klim naar boven. Het is op een gegeven moment zo stijl dat fietsen niet meer lukt, dus lopen we met de fiets aan de hand. Helaas kunnen we niet heel dicht bij de vuurtoren komen, maar het uitzicht is weer magnifiek.

Als we onze fietsen tegen een muurtje bij de parkeerplaats parkeren krijgen we opnieuw weer veel belangstelling van de Spanjaarden. Tja, fietsen is niet iets wat ze veel doen hier lijkt het en onze vouwfietsen zijn natuurlijk nog weer anders dan ze kennen. Wat de Spanjaarden natuurlijk helemaal niet weten is dat de fietsjes al zo’n 25 jaar oud zijn en van mijn ouders zijn geweest. Er zijn dan ook al heel wat kilometers mee afgelegd toen zij ze mee aan boord hadden.

Als we weer terug zijn op de steiger in Camariñas, is dezelfde visser er nog steeds. Als we alles weer in de dinghy gepakt hebben, is hij razend nieuwsgierig naar onze motor. Henk legt uit dat het een elektrische motor is en laat zien wat je op de display kunt aflezen. Op een vissersbootje aan de andere kant wordt het ook met grote belangstelling gevolgd. Dan varen we weg en kan Henk het natuurlijk niet laten full power te vertrekken. De mannen zijn helemaal verbaasd, dat zo’n elektrisch ding net zo goed vaart als een gewone benzine motor! Ze zijn zichtbaar onder de indruk en lopen mee tot het eind van de steiger om alles goed te kunnen zien haha.

Als we terug komen op de ankerplaats zijn er weer een paar boten bij gekomen. Twee Zweden en een Canadees. Het wordt steeds internationaler!

"Zijn we die kaap voorbij, begint het eindelijk eens te waaien! Het moet niet gekker worden!", roept een gefrustreerde Henk uit. "Genua toch maar even reven?", vraag ik als de windmeter de 27 knopen schijnbare wind aantikt. "Lijkt me wel", is het antwoord. Dus reven we de genua en zeilen met een behoorlijk harde wind de baai van Corcubión binnen.

Vandaag ronden we Kaap Finisterre. Een beruchte kaap vanwege de harde wind die er meestal waait en de hoge oceaangolven. Nou vandaag is dat wel geheel anders. We kunnen behoorlijk dicht langs de kaap varen, want de voorspelde 15 tot 20 knopen blijft uit. We hebben het eerste deel van het traject vanaf Camariñas naar Kaap Finisterre weer moeten motoren en even op het punt gestaan maar weer om te draaien en terug te varen. Uiteindelijk met een gangetje van 3 tot 4 knopen op een uitgeboomde genua nog een stuk kunnen zeilen. Ook vandaag waren er weer dolfijnen onderweg. Wat dat betreft worden we enorm verwend deze reis. Deze jongens hadden er echt zin in, want ze maakten prachtige sprongen en bleven wel een uur bij de boot zwemmen. Henk heeft ze goed kunnen filmen met de Gopro.

Het laatste stukje in de baai naar de ankerplek kruisen we met een lekkere wind. We beschouwen dat heerlijke stukje zeilen maar als het toetje vandaag.

Vandaag doen we het lekker rustig aan. De weinige wind die er staat, zit in de verkeerde hoek, dus doorvaren naar Muros heeft nog geen zin. Het uitzicht op de baai van Corcubión is mooi, maar de omgeving van de ankerplek spreekt ons niet zo aan. Wat dat betreft waren we graag door gevaren vandaag, maar het lot van de zeiler wordt nu eenmaal bepaald door het weer. Als we net onze eerste kop koffie op hebben, zie ik een dolfijn naast de boot. Even later zien we er nog twee of drie. Ze maken een rondje baai en vandaag lukt het me zelfs een paar foto’s te maken. Dolfijnen en walvissen zijn buitengewoon lastig op de foto te zetten, omdat je niet goed kunt voorspellen waar en wanneer ze boven komen. Daarnaast zijn ze maar zo kort boven water, dat je razendsnel moet zijn met scherpstellen en klikken. Op zee is het sowieso niet te doen in verband met de zoute spray, waardoor het niet verstandig is je camera te gebruiken. Daarom filmt Henk ze meestal met de Gopro. Die kan tegen zout water en filmen gaat nu eenmaal makkelijker dan fotograferen. Zodra we een keer een goede en snelle internetverbinding hebben, zetten we een paar filmpjes live. Voor nu een aantal foto’s.

En wat doe je zoal als het regent en/of er geen wind is en de plaats waar je bent niets te bieden heeft? Dan lees je een boek, hijst eens een man in de mast om daar een klusje te doen, ruimt op en maakt schoon. Kortom er zijn ook gewoon doodsaaie dagen waarin er helemaal niets bijzonders gebeurt dat het vermelden waard is.