Untitled 1

Maart 2025.

"I never would have dreamed of meeting you in the flesh!". Ze kijkt me verrast aan, maar haar gezicht verraadt dat ze me niet kent. En dat kan ook helemaal niet.

Als ik ’s morgens de steiger afloop de pier op om een vuilniszak weg te brengen, zie ik haar lopen met haar partner en twee honden. Ik herken haar direct. Een tengere jonge Duitse vrouw die jaren geleden een klein zeiljacht in Panama kocht zonder het ooit gezien te hebben. Toen ze aankwam bleek de term: "schimmelparadijs" een understatement. Door de jaren heen is ze hard aan de boot blijven werken en doet vrijwel al het (technische) werk op de boot zelf. Menig technisch aangelegde mannelijke zeiler zal er met jaloezie naar kijken. Haar zeiljacht staat nu in Midden-Amerika op de kant, ze is dus op Gran Canaria met haar nieuwe partner en inmiddels heeft ze in Workum een kanaalboot gekocht en naar Duitsland gevaren. Een inspirerende dame.

We stellen ons aan elkaar voor en ik vertel haar dat ik behoorlijk wat van haar bijna 400 YouTube video’s heb gezien. We hebben een kort maar leuk gesprekje. Dit soort dingen gebeuren en zijn de kers op de taart van het cruiser leven. White Spot Pirates op YouTube.

Maart roert zijn staart. Een bekend gezegde in Nederland. Hier op Gran Canaria kennen ze dit gezegde niet direct, maar het weer trekt zich daar in ieder geval niets van aan en roert ook hier gewoon zijn staart, oftewel: "Marzo remueve su cola"

Als we op een ochtend wakker worden en nu.nl erbij pakken, vallen we van onze stoel van verbazing. "Half Gran Canaria weggespoeld door regen". Natuurlijk fake news, in de zin van: zwaar overdreven, maar dat er iets aan de hand was, was wel duidelijk. Filmpjes op YouTube laten woeste modderstromen zien die in zee belanden terwijl kolkende moddermassa’s door de straten van dorpen razen en auto’s meesleuren. Onze buurman die naar Engeland vliegt voordat het vliegveld tijdelijk onbruikbaar wordt doordat het blank komt te staan, appt later dat hij vanuit het vliegtuig de modderbrij in zee zag stromen.

Hier in de jachthaven hebben wij er nauwelijks iets van gemerkt. Een beetje regen, een beetje wind, maar zeker geen ronddrijvende huisraad en auto’s.

De "horzel" is inmiddels een uitgestorven diersoort geworden (zie voor definitie van "horzel" de blog van februari 2025). Hierdoor ontstaat er in het haven-ecosysteem ruimte voor andere soorten die zich ontwikkelen. Één soort met name, de "steigerbeltijger".

Deze soort vaart van eiland naar eiland op een huur- of eigen boot. Zodra ze aan de steiger liggen, springen ze op de steiger, de mobiel wordt vakkundig tegen het oor gedrapeerd met één arm, de andere arm over de buik met de hand in de zij. Dan gaan ze over de steiger paraderen, liefst ver van de eigen boot, omdat ze de mede-boters niet willen storen of om wat privacy te hebben. Volledig in zichzelf gekeerd, bellen ze er lustig op los. En omdat wij aan het eind van de steiger liggen, is de steiger bij onze boot een geliefde plek voor bellers. Wat buitengewoon irritant kan zijn, omdat je een eenzijdig gesprek mee krijgt, meestal niet in het Fries.

Vanzelfsprekend hanteer ik afweergeschut in toenemende mate van grofheid.

Maatregel één.

Ik loop nonchalant het dek op en glimlach vriendelijk naar de beller. Vaak volgt er een klein schrikmoment omdat ze zich bewust worden dat er iemand meeluistert. Ze lachen dan vriendelijk terug en zoeken een ander deel van de steiger op. Deze maatregel is effectief en afdoende in 95% van de gevallen.

Maatregel twee.

De beller ziet mijn vriendelijke glimlach, trekt zich er niets van aan, draait mij de rug toe en belt vrolijk verder naast de boot. Ik ga dan op het dek zitten en begin luidruchtig in het Fries te praten, zogenaamd tegen Joyce, die binnen zit. Één beller bleef hardnekkig staan en noopte mij bijna maatregel drie in te zetten, maar beende op enig moment toch geïrriteerd weg. Tot op heden is maatregel twee in 100% van de gevallen effectief en afdoende geweest.

Maatregel drie.

Men neme een houten plank en gooit die met de platte kant op de steiger, vlak achter de beller. Men neme het risico dat de mobiele telefoon vliegles krijgt maar voor lief. Vervolgens klimt men van de boot op de steiger met de onnozelste gezichtsuitdrukking die men kan vinden met een stuk schuurpapier in de handen, zogenaamd om de houten plank te schuren. Deze methode heeft zich nog niet bewezen, omdat maatregel 2 in 100% van de gevallen afdoende is geweest. Maar voorbereiding is alles.

Maatregel vier.

Mocht maatregel drie ooit nodig zijn en niet effectief, dan volgt maatregel vier, ook wel de ME-methode genoemd. Men sluit de waterslang aan en spoelt vervolgens het dek schoon, met breed uitwaaierende bewegingen, men is immers als gast in de haven niet te beroerd om het aangrenzende deel van de steiger ook schoon te spoelen. Hierbij wordt dezelfde gezichtsuitdrukking gebruikt als in maatregel drie. Nodeloos te vermelden dat ook deze maatregel nog niet op effectiviteit getest is.

Het Carnaval dat in februari begonnen is, gaat nog lekker door tot 16 maart. Dat betekent de volgende grote optocht, deze keer overdag. Het kan niet op qua creativiteit. Veel in pakken van schuimrubber gestoken mensen bij wie zichtbaar het zweet van het gezicht gutst. Tja, 20+ graden en de zon vol op de kop. Prachtig om te zien.

Ook de Canaries (zo worden de permanente bewoners van het eiland genoemd) is niet ontgaan dat het Formule 1 seizoen weer begonnen is. We nemen de bus naar een dorp in de bergen om een wandeling te maken. Hoewel deze wandeling voor Joyce iets te steile trajecten biedt en we deze daarom afbreken, is het een prachtig dorpje om wat tijd door te brengen. Ik zei al, in de bergen. Natuurlijk vergaten we om iets warmere kleding mee te nemen, dus daar liepen we in T-shirt en korte broek tussen toeristen en inwoners met winterkleding aan. Maar het ging.

Terugkomend op de Formule 1. Iedere buschauffeur identificeert zich met Max Verstappen. De bus wordt met maximaal haalbare snelheid, dus op de limiet, over de bochtige bergweggetjes inclusief haarspeldbochten geleid. In onoverzichtelijke bochten in dorpjes wordt deze rijstijl vaak gelardeerd met veel getoeter om eventuele tegenliggers te waarschuwen dat ze er aan komen. En dat ieder half uur. Je zult er maar wonen. Enfin, we zijn heen en terug goed aangekomen, maar wat een avontuur. De chauffeurs hebben zoveel haast, dat ze stoptekens van passagiers soms negeren, wat dan resulteert in schreeuwende passagiers in de bus, die eruit willen. Hilarisch. Met als resultaat een soort noodstop op de weg om mensen alsnog uit te laten stappen. Voor de rest is het openbaar vervoer hier zeer goed geregeld. Gele bussen als stadsbussen en groene bussen voor vervoer naar locaties buiten de stad. En, zeker vergeleken met het OV in Nederland, spotgoedkoop.

Een bezoek aan het Poema del Mar in Las Palmas, zeg maar een soort Burger’s Ocean is zeer de moeite waard. Het is ruim opgezet en de soorten en hoeveelheid visjes en ander zeegespuis is aanzienlijk. Prachtig en we brengen er dan ook een aantal uren door.

Ondertussen gaat doordeweeks het klussen aan de boot gestaag door.

Een Friese medehavenbewoner was deze maand jarig en dat werd groots gevierd. Bekenden in de haven werden uitgenodigd om zijn verjaardag te vieren. Ook waren er een stel van zijn vrienden uit Friesland naar hier gevlogen en neergestreken in hotels om zijn verjaardag te vieren. Dat karakteriseert Friezen ten top. Een in omvang klein volkje, maar in saamhorigheid groots. Op zijn boot was al gauw een gezelschap van een man of 20 te vinden. Maar goed dat hij een ruime catamaran heeft. Een zeer gezellig en geslaagd verjaardagsfeestje, ook al werd de Sangria op enig moment omgetoverd tot een zeemanscocktail. En zo vliegen de dagen werkelijk voorbij.

De volgende busreis brengt ons naar Puerto de Mogán. Ik was er nog nooit geweest, mijn maatje Denis wel en het is een alleraardigst plekje met een heel andere sfeer dan bijvoorbeeld Maspalomas. De omliggende rotsen en bergen zijn tamelijk indrukwekkend. "Puerto de Mogán, het Venetië van de Canarische Eilanden" koppen de toeristenfolders. Dit zijn echt alternative facts, om er maar eens wat Trumpiaans tegen aan te gooien. De vergelijking met Giethoorn gaat nog niet eens op, maar dat mag de pret niet drukken. Er is geen ontsierende hoogbouw, waardoor het karakter authentiek blijft. Gewoon een leuk vissersdorp van oudsher. Er worden nu echter geen vissen meer gevangen maar toeristen. Vergelijk het met Paesens-Moddergat. Terwijl het in het noorden van het eiland hard waait en zwaarbewolkt is, genieten we hier van een briesje, volop zon, aangename temperaturen en belachelijke toeristenprijzen voor belachelijk toeristen eten. Maar dat drukt de pret echt niet.

Als we op 31 maart in de kuip zitten, zie ik op een andere steiger, wat ik denk dat spray is van een hogedrukspuit waarmee iemand zijn boot schoonmaakt, erg ver wegdrijven met de wind. Het waait redelijk hard. Normaliter zakt deze spray redelijk snel naar de grond, maar deze niet. De spray wordt dikker en heeft een gelige kleur. Ik realiseer me dat het weleens rook kan zijn. Als de hoeveelheid rook behoorlijk toeneemt, bel ik 112, hoewel er op de desbetreffende steiger ook mensen rondlopen. Ze zijn al gebeld, hoor ik. Daarna slaan de vlammen uit de boot. Nog voordat de brandweermannen de laarzen aanhebben, nemen de bewoners van andere boten op dezelfde steiger het heft in eigen hand en blussen de brand gezamenlijk met brandblussers. Een akelig gezicht. Het zal je maar overkomen of je zult er maar naast liggen en het gaat echt fout. Gelukkig liggen wij niet in de buurt of benedenwinds. Er rest mij niets anders dan het tafereel maar te filmen. Later hoop ik te horen wat de oorzaak was. Een leermoment zeg maar. De brandweer is daarna nog geruime tijd bezig om zo nodig na te blussen, maar vooral om de oorzaak van de brand te achterhalen en te voorkomen dat de brand door hetzelfde euvel nogmaals kan ontstaan. Er liggen hier een bootje of 800 schat ik zo in, dus het is wel de moeite waard om herhaling te voorkomen.