Op enig moment wordt het toch tijd om verder zuidwaarts te gaan. We verlaten Viana do Castelo, het is mistig. Het reisdoel is Leixoes, om van daaruit Porto te bezoeken.

Ik nestel me weer op het voordek, Joyce zit achter het roer, met radar en nautische kaart voor haar neus. Ook op zee is het mistig. We blijven bij de kust, minder kans op kennismakingen met Orka’s, meer kans op het vinden van visboeitjes. Omdat het mistig is, is er geen zon waar we recht tegen in varen, waardoor ik de visboeitjes sneller zie. Een klap met de hand op het dek is het teken voor Joyce om een teken te krijgen om 20 graden naar stuur- of bakboord uit te gaan, zodat we om de visboeitjes heen slalommen.

Onderweg worden we door een kustvaartschip opgeroepen met het verzoek om 20 graden stuurboord uit te gaan, we liggen op ramkoers en hij komt ons tegemoet. We zien hem pas als hij dichtbij is, hij heeft zelf echter al een ontwijkende manoeuvre ingezet, we hoeven niet bij te sturen.

Vervolgens ziet Joyce op de radar een schip van stuurboord aankomen. We houden vaart en koers en een vissersschip vaart op gepaste afstand voor onze neus langs.

Als we de haven van Leixoes bereiken, varen we naar binnen op kaart en radar. Eén havenhoofd is zichtbaar (aan de kant van de zee), het andere niet, ook het strand of de kust niet. Behoedzaam en langzaam varen we naar de ankerplaats. Ik kan me niet herinneren dat de haven eerder 17 meter diep was. De ankerplek, met diepte rond de 6 meter, is kleiner dan ik me kan herinneren. Het anker gaat overboord en we liggen prima, naast een Engelse boot. Later ankert ook de Zoë Goodwyn, eveneens een Engelse boot, die de volgende ochtend als we wakker worden alweer vertrokken is. Een ouder Engels stel, dat op onderdelen wacht (ik sprak ze in Viana do Castelo), maar daar nu niet op kunnen wachten en onderweg zijn naar Marokko en dan terugkomen vanwege visumperikelen. Goed gedaan Boris!, die Brexit. Splendid idea old chap.

Voor wat betreft de diepte en ankerplek, de havenmeester vertelt me dat de haven vorig jaar is uitgebaggerd om (noch) grotere containerschepen te kunnen ontvangen. Ook vertelt hij dat de jachthaven over enkele jaren plaats moet maken voor containeropslag, "en", zegt hij: "er is nog geen enkele oplossing voor een jachthaven op een andere plek".

Vanwege Kirk (uitspraak: kurk) is er slecht weer op komst. Mijn idee om de volgende dag in één ruk naar Lissabon door te varen, voordat Kirk hier is vindt Joyce geen goed idee, dus blijven we liggen. (Hoe verder naar het zuiden, hoe minder last van Kirk). We zoeken een plekje in de rioolwaterjachthaven van Leixoes (het water is smerig, stinkt en er drijft veel troep in).

Natuurlijk stappen we in de bus naar Porto, die ons naar hartje stad brengt. Het blijft een geweldige plek om te bezoeken. Het weer zit mee en we gaan slim om met de hoogteverschillen. Een bezoek aan een port-huis met rondleiding ontbreekt natuurlijk niet. Het stikt van de mensen, maar het is gezellig. Aan het eind van de dag hebben we geen puf meer om naar de bus te lopen, dus stappen we in een elektrieke Uber en laten ons comfortabel naar de jachthaven zoeven.

Dan komt Kirk toch langs. Kirk is kennelijk de kurk waar veel jachthavens op drijven op dit moment. Iedereen zoekt zijn heil in een jachthaven. De voorspelling is 20 knopen wind, we krijgen er weer gratis 20 knopen bij. De wind giert dus met 40 knopen door het want, op het dek staat een stevige bries. Dat komt omdat we achter een hoge muur liggen, die ons op het dek luwte geeft.

Als ik ’s avonds mijn hoofd even buiten het luik steek, hoor ik een genua klapperen. Schoenen aan, regenjas aan en op pad. Als ik bij de boot met klapperende genua kom, blijkt het een Zweedse boot te zijn, met twee mannen aan boord. Als ik vraag of ze hulp nodig hebben, krijg ik te horen dat het niet hun boot is(!). Ik klim aan boord en vraag waarom ze de genua niet inrollen. "Omdat de reeflijn op de trommel op is". "Huh?"

Met mijn handen draai ik de trommel, zodat de genua inrolt. De trommel zet ik met een lijn vast aan de reling. De schoten ontbreken, dus er gaat ook een lijn door het oog van het zeil en dit wordt stevig vastgezet aan de mast. Gevaar geweken. Een Zweed die zijn boot in een storm onbeheerd achterlaat……, goed zeemanschap.

De volgende dag blijkt er onder andere schade aan de meldsteiger in de jachthaven.

Een wandeling langs het strand de volgende dag, laat een woeste branding zien. Ook slaan de golven met geweld over de pier aan de buitenzijde van de grote haven. De muur van de jachthaven waar we achter verscholen lagen, ligt in de grote haven, daar sloegen de golven dus niet overheen.