Nu de boot schoon is en we aan de kant liggen, kan Henk eindelijk de windvaan demonteren. Het ziet er niet goed uit. Het lijkt erop dat een groot deel van de vaan vervangen moet worden met nieuwe onderdelen. Henk stuurt foto’s en beschrijving naar de fabrikant van de Windpilot, zodat deze een offerte kan maken. Verder maakt Henk foto’s van alle andere schade en stuurt dat door naar de verzekeringsmaatschappij. We kunnen nu ook de schade aan de gelcoat op de boeg goed bekijken en die is toch een stuk erger dan we in eerste instantie konden zien. Maar goed, alles kan gerepareerd gelukkig en we kunnen er mee door varen. Het gaat alleen een hoop tijd kosten vrezen we.

Ik besluit vandaag toch maar een duik in het water te wagen om mijn zonnebril te gaan zoeken. Die is dinsdag over boord gegaan toen ik bezig was de mooringlijn te beleggen. Ik snorkel rond op de plek waar we toen lagen, maar vind hem helaas niet. Het was een oude bril, maar wel mijn "zeebril". Dan zie ik de geknapte mooringlijn prachtig recht omhoog staan tot ongeveer een meter onder de waterlijn. Dat is natuurlijk supergevaarlijk voor iedere boot die er langs vaart. Je moet er niet aan denken dat het ding bij iemand in de schroef slaat. Ik snorkel naar de Innamorata om ze te waarschuwen, zodat ze niet daar langs varen als ze vertrekken met alle gevolgen van dien. Terwijl ik met ze aan de praat ben, verlies ik één van mijn vinnen. Hij zinkt rustig naar de bodem. Hmmm, met nog maar één vin, kom ik niet vijf meter naar beneden. Hij ligt er prachtig, dus eerst maar weer terug naar Romlea voor andere vinnen en wachten op laag water. Het water is kraakhelder en bij de kant zwemmen prachtige vissen. Is het snorkeltochtje toch niet helemaal voor niets geweest;-)

Gelukkig is er naast ellende ook veel gezelligheid. Peter en Jacqueline van de Elisabeth komen even een praatje maken en wat drinken bij ons in de kuip. En natuurlijk is er veel belangstelling en morele ondersteuning van andere zeilers voor onze schade.

Als het aan het eind van de middag laag water is, roeit Henk mij naar de plek waar mijn vin ligt en duik ik die op. Hij neemt mij op sleeptouw weer mee terug naar Romlea. Een stel Franse jongens staat mij met enige verbazing te bekijken. Zij moesten ook met snorkels het water in, maar hebben wetsuits aan. Ik niet, gewoon in bikini, want de temperatuur van het water is heerlijk. Als Henk dan ook nog het zoute water met de waterslang van mij afspuit, zie ik ze gruwen. Hoe koud moet dat niet zijn!? Nou watjes, dat valt hartstikke mee, want de temperatuur van het kraanwater is hier hetzelfde als dat van de zee. Dat komt omdat het zoet water hier van zout zeewater wordt gemaakt. Op de wal staat een super watermaker, die het complete eiland van zoet water voorziet. Als ik op de steiger sta uit te druipen komen Peter en Jacqueline net terug en zij nodigen ons uit voor de borrel. Gezellig!

Voor ons is vanmiddag een Spaans jacht afgemeerd met acht mensen aan boord. Als Henk ’s-avonds in de kuip zit maakt de schipper van het jacht een praatje met hem in gebroken Engels. Het blijkt een charterboot te zijn en hij is de schipper. Hij vraagt ons een borrel te komen drinken, maar Henk slaat het vriendelijk af omdat we best moe zijn. Dan komt één van de anderen erbij staan en krijgt opdracht om de fles te halen en wij krijgen de vraag of we glazen hebben. Voor we het weten zitten er vier Russen in onze kuip en proosten we op het leven met Anthony, Natalja, Dimitri en de kapitein, wiens naam we helaas vergeten zijn. De Russen weten nu ook hoe je proost op zijn Fries: Tsjoch! Zo snel als ze aan boord kwamen zijn ze ook weer weg, want ze gaan door naar de Canarische Eilanden. "Wat gebeurde er nou net?", vraagt Henk. We zitten nog bij te komen van deze korte, maar krachtige ontmoeting en verwonderen ons over het feit dat ze het ene moment bij ons aan de borrel zitten en het volgende al weer wegvaren. En dat gaat buitengewoon gedisciplineerd. De vier die bij ons aan boord waren hebben geen "dienst", dus konden een drankje doen. De andere vier staan in hun zeilpakken met reddingsvesten aan aan dek. Geen zorgen dus dat er een bemanning met drank op het zeegat kiest.

Ook al zijn alle kussens van de bank in de achterhut inmiddels droog, we willen ze toch schoon spoelen met schoon water. Dus gaan de kussens de steiger op en spoelt Henk ze met de waterslang. Ze liggen aan dek te drogen. Dat gaat wel een paar dagen duren, maar dan zijn we wel het zout kwijt en voorkomen we dat de ze vocht gaan aantrekken in vochtiger klimaten.

De rest van de dag rommelen we wat aan. Een praatje hier en daar, een wasje draaien en even op de fiets naar het dorp voor wat boodschappen.

"Please, come on board!", nodigt Miguel ons uit. We klimmen de ladder op om aan boord van de Utopia te komen. Utopia is een stalen schip van een metertje of zeventien. Ze staat op de kant in Porto Santo. Miguel is de eigenaar. Hij is tien jaar geleden gestart met de bouw van het schip. Hij heeft een kaal casco laten maken en doet verder alles zelf. Miguel is een Portugees en éénentwintig jaar geleden op Porto Santo komen wonen. Hij heeft hier de jachthaven gebouwd, die tien jaar geleden verkocht en een huis aan het strand gekocht. Miguel heeft een droom: met zijn zelf gebouwde boot naar beide polen varen met een supersterk en degelijk schip. Vol trots laat hij zijn boot zien aan ons en aan iedereen die geïnteresseerd is. Hij vertelt dat hij zo’n zeshonderd bezoekers per jaar ontvangt. Dat geloven wij meteen, want hij is iemand die gemakkelijk contacten legt en trots is op wat hij aan het maken is. Ik maakte gister kennis met hem toen ik terug kwam van de wasserette en Henk vanochtend op het terras van het restaurantje van de haven toen hij daar koffie dronk terwijl hij zijn laptop aan het updaten was. We hebben net een mooie fietstocht gemaakt naar de andere kant van het eiland en besloten de uitnodiging die hij ’s-ochtends aan Henk had gedaan meteen maar aan te nemen. Als we binnen in zijn boot zijn, weten we niet wat we zien. Prachtig houtwerk en ingenieuze oplossingen om het zo comfortabel mogelijk te maken aan boord. Zijn filosofie is dat wanneer je naar de polen gaat, je schip supersterk moet zijn, maar binnen alles gericht moet zijn op comfort. Henk legt alles op film vast. We zullen een deel ervan opnemen in één van onze youtube filmpjes.

"Would you like to join us?" vraagt Henk aan Denis. "But offcourse I would", is het antwoord van Denis. En dus vertrekken we even later met zijn drieën voor dezelfde wandeling die ik eerder al maakte. En dat is geen straf, want de omgeving is werkelijk prachtig. Dit keer geen fotocamera mee, dat scheelt een hoop gewicht. Opnieuw ben ik onder de indruk van deze geweldige omgeving. Even later drinken we een lekker koud biertje op het terras van het restaurantje aan het eind van het zandpad aan de andere kant van de berg. Anders dan de vorige keer dat ik deze wandeling maakte, nemen we dezelfde route weer terug naar de jachthaven.

’s-Avonds genieten we van een eenvoudige maar smakelijke maaltijd in het restaurantje bij de haven.

De dinghy van Steve en Carol ligt op de steiger. Hij ligt daar met een doel. Carol wil een cover maken om de tubes van de dinghy te beschermen tegen de uv-straling van de zon. Ze heeft op het internet gevonden hoe ze dat het beste kan aanpakken. Als een echte professional is ze druk aan het werk om een patroon te maken. Ze is van oorsprong verpleegkundige, maar het lijkt erop dat ze prima als "covernaaister" aan de slag zou kunnen!:-)

Carol is niet de enige met een nieuwe professie. Henk heeft zich net geopenbaard als een uitstekende interviewer. Een interview met Denis Gorman stond al een tijdje op zijn verlanglijstje en vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren. Als we even later samen met Denis de opname bekijken, zijn we allemaal dik tevreden met het resultaat. Zodra alle bewerkingen, zoals ondertiteling, zijn gedaan en het past in de tijdlijn, zullen we het interview op ons youtube-kanaal publiceren.

"Wat doen we? Blijven of verder naar Madeira?", vraag ik bij een lekkere kop koffie aan mijn wederhelft. We zijn al bijna twee weken hier, dus het begint te kriebelen. De afgelopen twee dagen zijn er weer veel boten vertrokken. Wij zijn eigenlijk nog niet zo bezig geweest met weer verder gaan. Dat komt natuurlijk vooral doordat we de eerste week niet naar de kant konden en daarna druk waren met het regelen van de verzekeringszaken in verband met de schade. Als we verder willen naar Madeira moeten we eigenlijk vandaag nog losgooien. De rest van de week zit de wind in de verkeerde hoek of er is teveel of te weinig wind. "Ik ben eigenlijk nog helemaal niet toe aan verder gaan", luidt het antwoord. Tja, dat kan natuurlijk ook. "Maar moeten we niet weer eens verder dan? Het is al bijna eind november?". En dan struikelt Henk over het woordje "moeten". We concluderen dat we helemaal niets moeten. We hebben alle tijd om te doen en laten wat we willen. En dus blijven we nog lekker even. Als we aan ons tweede bakkie toe zijn komt Steve van de Innamorata even buurten. En even later zitten zowel Steve als zijn vrouw Carol gezellig bij ons aan de koffie. Wie heeft het nu nog over Madeira? Wij niet!;-)

"Zal je zien, dat die weg straks dood loopt en we voor niks die heuvel op fietsen". En nog geen kwartier later krijg ik gelijk. Er staat een groot hek over de weg en we kunnen niet verder. Dat is wel balen, want heuvel op op onze fietsjes is op zijn zachtst gezegd een aardige uitdaging. Henk loopt nog een stuk langs het hek om te kijken of we er omheen kunnen en verderop alsnog de verharde weg kunnen bereiken. Helaas dat is niet het geval. Dus keren we om en fietsen we dezelfde weg weer terug als we gekomen zijn.

We maken vanmiddag een fietstocht naar de andere kant van het kleine vliegveld van Porto Santo en daarmee naar de andere kant van het eiland. Ook hier weer een prachtige kustlijn en zicht op de oceaan en de route die we hier naartoe hebben afgelegd. Vandaag is er in geen velden of wegen een zeiljacht of welke andere boot dan ook te zien.

Moe, maar voldaan keren we weer terug naar de jachthaven.

Al een paar dagen zijn er plannen om een "havenbarbecue" te houden. Omdat er voor vandaag harde wind was voorspeld is dat uitgesteld tot morgen of overmorgen. Vanmiddag lopen we samen met Denis naar het dorp om wat boodschappen te doen. Verder is het een beetje een luie dag.

De voor gister voorspelde harde wind uit het zuiden is er vandaag. Op zich valt te wind nog wel mee, maar de golven vanaf zee lopen via de ingang de havenkom binnen. Alle gemoorde en geankerde boten liggen flink op de golven te rijden. Het regent zo nu en dan en de zoute spray komt over de kademuur, dus wij zitten lekker binnen en liggen prima aan onze steiger. Dan hoor ik de motor van een boot. Hmm, is er iemand aan het vertrekken? Omdat het niet meer regent, steek ik toch mijn kop maar eens even buiten het luik. Dan zie ik een rib van de haven die uitvaart en een zeiljacht dat helemaal in de hoek van de haven ligt. Uhm, dat jacht hoort daar niet. Ik vertel Henk wat ik zie, hij laat zijn filmmontagewerk even voor wat het is, en komt ook naar buiten. Behalve de rib is ook de reddingsboot onderweg naar het jacht. Even later zien we dat het op sleeptouw wordt genomen en dat ze het naar de kade slepen. Daar staan echter fikse golven, dus ze besluiten het jacht naar de haven te brengen. Ze hebben houden en keren op de hoge golven. "Zie je dat? De havenmeester staat in zijn onderbroek aan dek!". Verder zijn er een aantal agenten van de Policia Maritima aan boord. Het lijkt erop dat de eigenaar niet aan boord is. En dan herkennen we het jacht. Ze lagen eerder deze week nog aan de steiger maar zijn naar een mooring verhuisd en daar kennelijk nu af geslagen.

Henk vindt het wel welletjes en gaat weer naar binnen om verder aan zijn filmpje te werken. Ik loop net als buurman Steve toch maar even naar de andere steiger om te kijken wat de schade is en of er nog hulp nodig is. Het is een redelijke chaos op de steiger. De Policia Maritima en de havenmeester hebben de boot nu wel aan de steiger gelegd, maar hebben geen idee wat er verder moet gebeuren. En dan neemt de internationale zeilgemeenschap de zaak over. Denis (Lizzie-G), Steve (Innamorata II) en Steve (Hysteria) pompen het water, dat de boot ingelopen is, eruit. Een Amerikaan wiens naam ik niet ken, duikt onder de boot door om te kijken of er mogelijk een gat in het onderwaterschip zit. De mannen vertellen wat ze nodig hebben en ik zet de havenmeester en de Policia Maritima aan het werk. De eigenaren blijken voor een dagje naar Madeira te zijn vertrokken met de ferry en hadden gepland vanochtend voor de harde wind weer terug te zijn. Ze hadden er echter geen rekening mee gehouden dat de ferry niet vaart bij hoge golven en zitten dus nog op Madeira. We hebben wat vragen die alleen de eigenaar kan beantwoorden en het blijkt dat de jachthaven de Franse eigenaar maar beperkt heeft kunnen informeren wat er aan de hand is. Samen met Sarah van de Canadese Squall ga ik naar het havenkantoor. Sarah spreekt vloeiend Frans en kan de eigenaar informeren over wat we tot nu toe weten en de vragen stellen waar we antwoord op willen hebben. De havenmeester is zichtbaar opgelucht met onze acties. Ik informeer hem over wat de mannen binnen allemaal aan het doen zijn. Zijn Engels is echter niet toereikend genoeg om mij te begrijpen, dus één van de agenten vertaalt mijn Engels naar zijn Portugees. En dan op naar het havenkantoor. Sarah spreekt de eigenaar die natuurlijk hevig geschrokken is en precies wil weten wat er aan de hand is. We hebben afgesproken dat ze precies vertelt wat we tot nu toe weten. Mooier maken dan het is heeft geen zin. Dan keren we weer terug naar de steiger. Daar blijkt dat de mannen inmiddels de elektrische bilgepomp aan het werk hebben gekregen en dat het erop lijkt dat er geen nieuw water binnen komt. Waarschijnlijk is het water door het gat in de spiegel van de boot naar binnen gekomen. Dat gat zit een stuk boven de waterlijn en nu de boot niet meer op de hoge golven ligt, moet dat goed gaan. Na enig zoeken vinden de mannen de sleutels van de bakskisten en kan de walstroom aangesloten worden. Ze hebben het hele schip van binnen onderzocht en verder geen binnenkomend water gezien gelukkig. Er draait echter wel een motor van iets, waarvan ze niet weten waar het voor dient. Ze krijgen de motor niet uit, dus moet opnieuw de eigenaar worden gebeld. Inmiddels heeft de havenmeester samen met de Policia Maritima geregeld dat de boot er morgenochtend om acht uur uit kan. Sarah gaat weer naar het havenkantoor om de eigenaar te bellen en komt een beetje verbouwereerd terug. De eigenaar van de boot was tegen haar uit zijn slof geschoten. Een gevalletje van "don’t shoot the messenger". Hij wil ook graag dat ze wachten met de boot eruit halen totdat hij terug is van Madeira. Iedereen ter plaatse is het erover eens dat dit geen goed idee is. Het liefst gaat de boot er meteen uit, maar dat kan helaas niet vanwege de weersomstandigheden. Voor nu is de boel onder controle, morgen verder.

Als we wakker worden, schijnt het zonnetje en zijn de golven en de wind helemaal weg. Het Franse jacht is al uit het water gehaald. Uiteraard zijn we razend nieuwsgierig hoe het eruit ziet, nu ze uit het water is. Carol en Steve komen net terug lopen en hebben er al even gekeken. Het ziet er niet goed uit vinden ze. Omdat ik toch een wasje weg moet brengen, ga ik uiteraard ook even kijken. En het ziet er inderdaad niet best uit. Het roer is volledig verbrijzeld, er zijn diverse fikse beschadigingen aan de romp, de voorpreekstoel is volledig vermorzeld en er zit een flink gat in de spiegel. Verder is de kiel zwaar beschadigd. Als ik dit zo zie, dan valt onze opgelopen schade van vorige week erg mee. Daar hebben we inmiddels de quotes voor binnen en is de totale schade zo’n achtduizend euro. Voor deze schade zal dat een veelvoud zijn met een grote kans dat het schip total loss wordt verklaard. Eén ding is wel duidelijk, voor deze Fransen is de reis vooralsnog afgelopen. Wij beseffen ons maar al te goed dat we door het oog van de naald zijn gekropen toen onze mooringlijn knapte. Wij waren op dat moment aan boord en hadden de motor zelfs al draaien omdat we de geknapte tweede lijn aan het herstellen waren. Je moet er niet aan denken wat er was gebeurd als wij net als de Fransen op de stenen waren gelopen.

En omdat het nu dan eindelijk weer goed weer is, wordt er dan toch gebarbecued aan het eind van de middag. Het cruisersleven gaat tenslotte gewoon door!

Het is een beetje wisselvallig weer vandaag. Voorlopig kunnen we hier nog niet weg, want de wind zit al dagen in de verkeerde hoek. Het lijkt er nu op dat er dinsdag en woensdag een weergat is om naar de Canarische eilanden te komen. Dat betekent dan helaas wel dat we niet naar Madeira kunnen. Op zich jammer, maar ook dat is het leven van een zeiler. Omdat het al tegen eind november loopt en vanwege de broodnodige reparaties, willen we niet riskeren ook nog eens drie weken op Madeira vast te zitten. We zullen wel vaker de komende jaren dit soort keuzes moeten maken. Het is niet anders.

Henk wil vandaag de Pico Castelo beklimmen. Voor mij hoeft dat even niet zo nodig. Ik zit heerlijk een boek te lezen. Dus gaat Henk alleen aan de wandel en lees ik mijn boek uit.

Het gonst in de haven. Iedereen die weg wil heeft gezien dat er een weergaatje zit aan te komen. Tim wil naar de Carieb en heeft de twee dagen volgende week nodig om eerst verder zuid te komen. Steve en Carol willen net als wij naar de Canarische eilanden. Long hair Steve denkt er zelfs over maandag al te vertrekken. Anderen blijven nog langer hier omdat ze dat al zo bedacht hadden. Vooralsnog zit er eerst nog een flinke bak wind aan te komen in de loop van de avond en morgen de hele dag. Daarom vanmiddag de dinghy maar vast leeg laten lopen en opgeruimd en de fietsjes in de lazaret opgeborgen. Als het weer net zo gaat als eerder deze week, slaat de zoute spray weer over de kademuur. Wel jammer, want afgelopen nacht heeft het even flink geregend, zodat de hele boot goed van al het zout is ontdaan. Ondanks schoon spuiten, blijft er een hoop zout achter op plaatsen waar je met de waterspuit niet goed bij kunt. We wachten het allemaal maar rustig af.

Over de Steves: omdat er welgeteld drie mannen zijn die Steve heten, hebben we ze verschillende "bijnamen" gegeven. Er is Steve (Innamorata), long hair Steve (Hysteria) en Big Steve, die inmiddels op de kant staat vanwege een reparatie aan zijn schroefas. En omdat Henk Ian en Tim in het begin niet uit elkaar kon houden, noemt hij hen gewoon allebei Timian.

We hobbelen weer lekker in de haven, maar voor de rest valt het weer erg mee. Geen zoute spray over de muur, dus Romlea blijft lekker schoon. Omdat we morgen alle voorbereidingen voor ons vertrek aanstaande dinsdag willen doen, genieten we vandaag nog even van een rustige zondag. We maken een laatste wandeling naar het dorp en de andere kant van de haven. Het lijkt erop dat dinsdag de grote uittocht plaats gaat vinden. De gribs blijven standvastig in hun voorspellingen van de wind, dus we zijn sceptisch als altijd, maar hoopvol!

"Yes, we are leaving tomorrow. Probably for the Canaries.", antwoordt één van de Engelse "laundry ladies". Ik noem de twee Engelse zussen zo, omdat we elkaar voor het eerst bij de wasserette van de haven tegen kwamen en ik hun namen niet weet. Nog een boot dus die gaat vertrekken morgen. Later horen we van Steve dat ook de kiwi’s van de Seamogs van plan zijn richting de Canaries te gaan morgen. Kortom, de vloot van vertrekkers breidt behoorlijk uit. En natuurlijk treffen we vandaag alle voorbereidingen. Nog een laatste was draaien, boodschappen doen en de boot vaarklaar maken. En omdat we naar La Graciosa willen, vlak boven Lanzarote, vraagt Henk de benodigde ankervergunning aan.

"Henk, de "laundry ladies" gooien los. Zij zijn de eerste." Vlak daarna vertrekken Steve en Carol en direct daarna wij. We ruimen in de havenkom alle fenders en lijnen op en varen dan tussen de pieren door naar buiten waar we zeil zetten. Al snel halen we de "laundry ladies" in, maar zij varen dan ook strak aan de wind, omdat ze alsnog eerst naar Madeira gaan. Wij varen in het kielzog van de Innamorata II. Benieuwd wanneer de rest vertrekt. Het eerste stuk is nog pittig. Er staat zo’n twintig knopen wind en we moeten behoorlijk aan de wind varen om onze koers te houden. De golven zijn niet echt hoog, maar er komt toch aardig water over. En natuurlijk moet één golf zonodig de kuip inkomen wat, behalve een zoute kuip, een natte broek en een paar zeiknatte schoenen oplevert. Even later zie ik water onder de navigatietafel. Henk checkt en het is gelukkig zoet water. Omdat we de watertanks nokkie vol hebben, is er waarschijnlijk ergens een afdichtdop gaan lekken. Na een paar keer dweilen, is het ongemak afgelopen en kunnen we weer een nieuw klusje aan de lange lijst toevoegen.

Ik heb even contact met de Innamorata via de marifoon. Zij hebben inmiddels dubbel gereefd, wij varen op een dubbelgereefd grootzeil en een enkel gereefde genua. We lopen nog op ze in, maar het is niet helemaal comfortabel. Even later besluiten we de genua ook verder te reven. Daar wordt het net een stukje fijner van. Steve meldt dat hij ook de Hysteria en de Seamogs inmiddels op de AIS heeft gezien. Die zijn dus ook vertrokken. Long hair Steve zullen we echter niet lang meer zien, want hij zet koers naar Gran Canaria.

Tegen de avond neemt de wind iets af en wordt de zee heerlijk rustig. We gaan een relaxte nacht in.